Zo moet het en niet anders!

Laatst was ik met een collega aan het lunchen.

Ze vertelde over haar bijscholing vanwege het regressiewerk

wat we beiden doen.

We wisselden ervaringen uit over de verschillende intervisiegroepen

waarin we zitten, het aantal cliënten en de frequentie waarin ze kwamen.

We zaten in een strandpaviljoen. Zakenlunch zal ik maar zeggen.

Het was mooi weer, de zon scheen en de mensen ook.

Ze was nogal ontstemd over de feedback van haar leraar.

De vijftien stappen van het innerlijke kind.

Die had ze niet voldoende uitgevoerd volgens de docent,

waardoor ze een slechte beoordeling kreeg én ze het nog

eens over moest doen. Nota bene, terwijl ze al járen voor zichzelf werkt.

’t Is de pest al die regeltjes. Ik heb er ervaring mee, en hoe!

Als ik met een cliënt werk weet ik dat de kennis,

de knowhow van degene die daar op de matras ligt komt,

dat ik dáár mee moet werken. Dat werkt perfect.

Altijd. Soms zijn we na één sessie al bij de essentie.

En ik schaam me als het er tien worden.

Maar dan zijn er ernstige dingen aan de hand (geweest). En daarna schijnt de zon weer.

Jaren geleden deed ik ook een opleiding voor reïncarnatietherapeut waarbij ik ook bleef struikelen over de regels. Over de methodiek en vooral de starre strakheid waar de docenten zich aan hielden. Het is een worsteling geweest om uiteindelijk mijn diploma te halen. Waardoor ik lid kon worden van de NVRT beroepsvereniging en https://www.earth-association.org/professional-certified-members/EARTh. Want ik wilde niet in de wazige hoek blijven.

Zweefteef, spirituele integratie, al die woorden haat ik.

Het gaat over de cliënt, en datgene waar hij of zij mee komt. Dát vind ik belangrijk. En natuurlijk is het belangrijk dát er regels zijn, maar als je ziet dat je leerlingen er zo ontzettend over struikelen, dan wordt het tijd om hand in eigen boezem te steken.