Rouw doet ertoe, het is een onderdeel van het leven

Maar rouwen, hoe doe je dat? Rouw is bij velen onbekend. Daar is geen recept voor. Als jou nooit geleerd is om te rouwen, om de tijd te nemen, erbij stil te staan hoe verdrietig het is als je iemand kwijtraakt, dan wéét je niet hoe je moet rouwen. Rouwen kun je niet op commando, dat komt zomaar ineens, als je tot het besef komt, hoe erg je jouw vader of moeder of partner of kind mist. Zomaar ineens kunnen de herinneringen komen. Die momenten van rouw komen meestal ook erg ongelegen, in een volle kamer, ergens in de winkel, omdat je een cadeau voor je moeder wil kopen, maar je ineens realiseert dat ze er niet meer is. In een automatisme wil je je vader bellen, die vorige week werd gecremeerd.

Rouw doet ertoe

Ook al had je een slechte relatie met de overledene, het blijft je raken. Als je het niet kunt verwerken, zet het zich vast in je lichaam. Sommige mensen verzuchten; ‘’gelukkig mijn vader is dood’’. Maar ik als therapeut weet ik dan; “Ja, en nú begint het verwerken pas’’. Als je de dingen niet in het leven uit hebt kunnen spreken, blijf je er last van houden, en soms draag je de energie van je ouders bij je. Soms is er een stukje van jou meegegaan met de overledene. Jouw energie ga je dan terughalen en teruggeven waar je niets aan hebt. Want ieder mens heeft zijn eigen verantwoordelijkheid. Soms zijn daar ook beloften op het sterfbed bij.

Dit uitwisselen kan in een regressiesessie.

Rouw kan je op de meest onverwachte en genante momenten overvallen. Meestal ‘’komt het je niet uit’’. Bij de lange intake vraag ik naar hoogte- en dieptepunten in de cliënts leven. Een aantal van mijn cliënten, wiens vader of moeder té vroeg overleed, die toen tussen de 12 of 18 jaar waren, droegen nog van die onverwerkte momenten met zich mee.

Diep weggestopt verdriet. Waarin ze tot op heden nog last van hadden. Bijvoorbeeld de vrouw van 48 die nog verschrikkelijk kan huilen over het feit dat iedereen wist van de euthanasie van haar vader, en zij werd er niet in betrokken. Als 12jarige werd ze uit haar slaap gehaald om naar haar dode vader te kijken, terwijl ze geen afscheid had kunnen nemen.

Dit noemen ik shock en trauma. Dit zet zich vast.

Met allerlei inprentingen die jij over jezelf gaat geloven. “Ik ben niet goed genoeg”. “Ik ben het niet waard”, om ingelicht te worden, om te delen in dit grote verdriet. In een sessie komen al deze pijnlijke, onverwerkte stukken naar boven. De cliënt gaat er diep doorheen, en daarna komt de rouw los. Soms na veertig jaar of langer. Wat heb je er destijds aan kunnen doen, als kind?

Veel jonge kinderen en jong volwassenen worden of werden weggehouden bij overlijdenssituaties

Terwijl dit juist zo belangrijk is dat je ook dáár herinneringen aan houdt. Rouwverwerking als die er niet was of is, dan kunnen we worstelen met die kwetsbaarheid.

Je verdooft het het met eten, medicijnen, drank of drugs. Zodat alle emoties weg zijn. Ook de blije. Dit verdoezelen komt ook omdat je niet geleerd hebben om te rouwen.

Rouw doet ertoe.

Ik ben Laura Daggers-de Koning, sinds februari 2010 Regressie en Reincarnatietherapeut in Hoofddorp