Jeugd, ‘’Sessie-light’’ en Bewustwording
Toen ik zestien was, had ik een vriendje van negentien die goed paste bij de familie. Met mijn vader en moeder legde hij een kaartje. Met mijn broer sprak hij stoere taal, met mijn zus flirtte hij en met mijn schoonzus badmintonde hij de ballen uit zijn broek. Zijn vader was een gerespecteerd politieagent, en was met zijn moeder lid van dezelfde kerk als wij. Hij was van het ‘houtje’. Een goede partij, volgens mijn moeder. Ach, wat kon ik zeggen, ik had hem zelf uitgezocht. Toen ik na een jaar schrik, shock en trauma voor hem een brief mét postzegel op mijn rotanstoeltje klaar had staan, waarin stond dat ik het uitmaakte, vond mijn moeder dit geen goed idee.
Wat ze niet wist is, dat hij in een gáng zat, en ik vaak als lokaas voor zijn vrienden diende, om die te kunnen laten stelen. Soms etaleerde hij me alvast in een kroeg, om als er toenadering door deze of gene gezocht werd, ineens voor mijn neus te staan. Ook wist moeder niet dat we nogal eens op het politiebureau zaten, omdat hij zijn Puch zo had opgevoerd, dat we als duivels over de weg scheurden. Grensverleggend gedrag, vanwege zijn vader? Thuis had ik vooral gehoorzaamheid geleerd. De brief ging op de post. Ik zette mijn zin door.
Laatst kreeg ik een cliënt in mijn praktijk, die het nooit nodig had gevonden ergens over te praten. Hij schikte zich naar de ander. In gezelschap, als hij – heel soms – wél iets wilde zeggen, en daarvoor een hap adem nam, was de ander hem steeds een ademteug voor. Hij praatte twee sessies twee uur vol. Was zó verbaasd dat hij zoiets kon! We deden nog een ‘’sessie-light’’. Daarna voelde hij zich kilo’s lichter en kon weer goed naar de wc. De klacht was obstipatie. Het stroomde niet door. Zoiets. Grappig toch, dat als het in je leven niet stroomt het spijverteren in je lichaam ook stagneert.
Of is dat gewoon logisch? Past u op, bewustwording dreigt.
