kostbare tijd aan de verkeerde mensen.
Het leven is te kort om tijd door te brengen met mensen die het geluk uit je zuigen. Die al je aandacht opeisen, en meer nog, al je energie verbruiken.
Gezondheid en regressietherapie
Als iemand je in zijn leven wil,
zal hij of zij plaats voor je maken.
Jij zou niet voor een plek moeten hoeven vechten.
Weet zeker dat je nooit, nooit iemand bent die voortdurend je eigenwaarde over het hoofd ziet, door je aan te passen en te pleasen.
Het zijn niet de mensen die naast je staan als je op je best bent, maar degenen die naast je staan als je op je slechtst bent.
Dat zijn de echt waardevolle mensen in jouw leven. Dat zijn je echte vrienden.
Zo krijg ik regelmatig een cliënt die niet snapt hoe het zo ver heeft kunnen komen. Ze ( net zoals hij) heeft alles gegeven. Zich de tandjes gewerkt.
Er alles aan gedaan om geaccepteerd te worden.
Ik moet zeggen het is verspilde energie. Je bent het meest gelukkig
wanneer je dicht bij jezelf kunt zijn. Wanneer je weet wat je wil.
Binnen je mogelijkheden.
Meerdere malen had ik mensen met een lichamelijke klacht.
Psoriasis, eczeem, pijn in het hart, hoofdpijn, hartenpijn, hete benen, afstervende vingers, zwarte pijnlijke randen rondom de enkels, pijnlijke voeten.
Je lichaam vertelt een verhaal. En je gaat eerst naar de huisarts.
Dan naar de specialist, en als er niets gevonden wordt, neem je het heft in eigen hand.
Zo heb ik zelf ook jarenlang last van mijn tanden en kiezen gehad.
Niet genoeg van me afgebeten. Het is dus letterlijk te nemen.
Zoek jij de oplossing voor je lichamelijke of geestelijke probleem.
Die oplossing zit in jezelf, en samen halen we hem eruit.
Dan wordt je leven heel anders stukje bij beetje. En je weet
niet wat je overkomt.
Je komt jezelf tegen. En dan kan best fijn zijn 🙂
Copyrights Laura Daggers-de Koning Regressie- en reïncarnatietherapeut Hoofddorp Haarlemmermeer
zegt de moeder in mijn therapeutenkamer.
Als je kind je niet meer wil zien is dat diep verdrietig.
Het beheerst je hele leven. Je staat er mee op, en gaat ermee naar bed.
Meestal is er een partner betrokken, die vanuit de aanvankelijke
liefde die hij voor zijn partner voelde een haat ontwikkelt.
Vaak heb je dan te maken met een psychopathische persoon.
Lees daarvoor ook het boek “Destructieve relaties op de schop” van Professor Jan Storm.
Mijn dochter vertelde me ooit, dat haar vriendin tegen de moeder had gezegd dat ze niet meer welkom is op de verjaardagen van haar kleinkinderen.
De schrik sloeg me om het hart.
Dan ben ik de volgende dacht ik.
Nachtenlang sliep ik niet, was uit mijn humeur.
Maar ik maakte het zelf niet mee. Gelukkig!
Van mijn cliënten krijg ik wel ernstig verdrietige verhalen te horen. Het breekt je hart.
Een moeder die haar kind niet meer mag zien. Cocaïne verslaving maakte dat iedereen iets met haar kind mocht ondernemen, behalve de moeder zelf.
Door het diepe onverwerkte verdriet eronder door te werken, wordt de energie bij de moeder en allen waarmee ze leeft anders. Dan veranderen er dingen in jezelf in de omgeving.
We doen dit samen en de kosmische verandering volgt vanzelf.
Copyrights Laura Daggers-de Koning Hoofddorp Haarlemmermeer Regressie- en reïncarnatietherapeut ‘’Coaching die pijn doet’’, daarna is je probleem weg. Dat is mijn werk.
Zegt mijn cliënt, die na één sessie een email stuurt.
Ik vraag haar of ze nog een afspraak voor een sessie wilde maken, om aan haar probleem te werken. Ze had ontdekt dat ze een diep geworteld verdriet bij zich droeg. Een verdriet dat zich uitte op momenten dat ze alleen met zichzelf was. Het viel als een klamme deken over haar heen. Ze had er geen verweer tegen, en viel na veel huilen, eenzaam en verdrietig in slaap.
Jouw progressie zit in Regressie
We werkten er samen aan, met die ene sessie.
Maar ze schrijft: “Het gaat heel goed met me. Het verdriet waar ik voor kwam is er niet meer. Helemaal weg. De behandeling heeft me zoveel positiviteit gebracht. Iets wat ik helemaal niet verwacht had”.
Zoveel, dat had ik niet verwacht.
Voor nu, wil ik het even zo laten, en mocht het nodig zijn,
dan kom ik over twee maanden nog eens.
Je begrijpt, die twee maanden zijn al lang voorbij, en cliënt belt niet meer.
Soms is jouw verdriet niet jouw verdriet.Maar zit dat in de familielijn verweven. Het kan zomaar zijn dat het verdriet van je voorouders is, verdriet dat je vader of je moeder voor hun ouders droegen, waar ze zelf geen weet van hadden. En wat jij verder draagt.
Daar is dus in één sessie los van te komen.
Vind je het ook zo een troostende gedachte, dat je je eigen leven met alle sores en verdrietigheden mag leven, zonder dat je die andere zware zaken van je familie draagt?
Ik ben Laura Daggers-de Koning Transpersoonlijk Regressietherapeut in Hoofddorp
sinds 2010
Bel of mail me, of vul het kennismakingsformulier in.
Ik antwoord je zo snel als mogelijk. Geen wachttijden
van negen maanden of meer.
Tijdens een bruiloftsdiner van mijn vriendin en haar partner
ontdekte ik dat ik weer over mijn werk zat te praten. Omdat ik zei: “Oh ik had me voorgenomen dat niet meer te doen”, antwoordden de jongelui dat ze het juist heel erg geïnteresseerd waren.
Ik dacht dat moet ik niet meer doen, want destijds toen ik net de opleiding begon was ik zo enthousiast over de effecten van regressietherapie dat ik dat aan iedereen die maar een -luisterend- oor bezat, graag en vaak vertelde. Over hoe helend regressie was. Ik had toen een ‘’beste’’ vriendin.
De samenstelling van mijn vrienden is niet meer wat het was.
Dat is heel erg veranderd vanaf mijn vijftigste zo’n beetje, toen ik de opleiding begon. Dat is allemaal begonnen vanaf het moment dat ik de opleiding bij SRN, en later Tasso startte. Mijn beste vriendin verweet me dat ik altijd over mijn studie en werk praatte, en ik haar visite er ook mee lastigviel. Ik denk dat ze gelijk had. In mijn enthousiasme sloeg ik wel eens op hol. Over hoeveel mooier je leven er dan uitzag, na een paar sessies.
Daarna heb ik me voorgenomen er niet meer over te praten. Dat lukt meestal wel, en soms niet.
Ook een van mijn kinderen gaat met de hakken in het zand, als ik over regressietherapie en de mooie gevolgen vertel. Als ik vertel dat je zo verschrikkelijk veel kunt bereiken. En als je nou denkt, dat ik vanwege mijn werk zo’n leuk leven heb, dan heb je gelijk en ongelijk. Want het leven offreert mijn ook behoorlijk vieze kunstjes. Want ook therapeuten hebben een proces te gaan. En naast partner van, moeder van twee, en oma van vijf heb ik een rijk leven, maar niet geheel zonder problemen die altijd maar weer om een oplossing vragen. Ik ga dus regelmatig zelf ook in therapie. En dan steeds weer bij andere therapeuten. Gewoon het leerproces van het leven vind ik. Ach ja, dat klinkt ook weer zo belerend, maar ik vind het wel zo.
Hans ten Dam die zei destijds, dat de formatie van je bezoek
en de mensen met wie je omgaat, steeds verandert. Soms komt er iemand bij, of er gaat iemand af. Dat heet ‘’leven’’. Zoals de trein van Groningen naar Maastricht. Die reis kun je in één keer doen. Maar je kunt ook opstappen, uitstappen, ergens een tijdje verblijven, dan weer opstappen, uitstappen, andere nieuwe mensen ontmoeten. Sommige mensen laat je achter, voor een paar jaar, of voor dit leven. Vriendschap die je ooit maakte hoeft niet over te gaan door een misverstand. Je kunt altijd weer contact opnemen. Als je bereid bent de hand in eigen boezem te steken. Je kunt de ander niet veranderen maar wel jezelf.
Tijdens de opleiding kreeg ik te horen,
dat ik steeds aan het geven was aan mijn beste vriendin. Het water stond me aan de lippen. Toen ik stopte met geven werd ze ontzettend boos op mij. ‘’Je gaf haar eerst snoepjes, en nu krijgt ze niks meer’’, werd mij toen verteld. ‘’Je verwent haar niet meer, maar je pakt iets van haar af, wat ze altijd van jou gewend was’’. Ik begreep de boodschap meteen, en moest de vriendschap opzeggen, omdat het op een verkeerd aangeleerd patroon was gestoeld. Dit moest van mezelf. Dat deed erg zeer, en mijn vriendin was niet voor een goed gesprek in. Want dát had zij dan weer niet geleerd van huis uit. Pijnlijke gebeurtenis.
De laatste tijd lig ik nogal eens
in de clinch met mijn lief.
Pijnplekken in een relatie. Dat heeft altijd een reden. Onbewuste zaken steken dan de kop op. Omdat we elkaar al vijftig jaar kennen, moet ik telkens weer de hand in eigen boezem steken. En kijken waar bij mij de pijn zit. Die van hem is zijn taak. Want anders worden de ruzies zo lelijk.
Pijnplekken zijn er altijd in een relatie.
Dat wil ik natuurlijk niet, en hij ook niet. En toch en toch en toch, we hebben allemaal onze schaduwkant. Want een mens is niet alleen maar fantastisch, goed en leuk. Eenieder heeft zijn donkere kanten. De ooit gekwetste kanten, die opspelen tijdens een ruzie.
Dat voelt dan hartstikke moeilijk om daar mee te leven
‘’walk a mile in my shoes’’, is een waarheid. Als een koe. En ja, je kunt het natuurlijk aanleggen met een ander liefje of hunk, -keuze te over op het www- maar ook daar breng je je eigen –oude onverwerkte stukken- mee.
Het is nooit wat het lijkt, als je je vergelijkt met die ander.
Ik zeg dat ook omdat ik laatst de partner van mijn cliënt in therapie kreeg. Ik wist dat niet, tot een half uurtje voordat de partner mijn praktijk binnenkwam. (Verschillende namen en verschillende locaties, en onvolledig ingevulde intake, waar ik niet achteraan ben gegaan.)
En dat is dus net een maatje te groot voor mij, want daar ben ik niet voor opgeleid, voor relatietherapeut.
De een zijn verhaal is net zo erg, als dat van de ander. Ik werk dan met de delen, die elkaar het meeste verdriet doen, of de ergste woede opwekken (onder woede zit ook verdriet en angst)
Dat elkaar verdriet doen, is nooit voor de partner bedoeld, net zomin als die woede dat is.
Ik houd van mensen, en van elk van mijn cliënten.
Want ze komen met problemen die levensgroot, bedreigend, angstig en pijnlijk zijn. Ze liggen er wakker van. En ik ben ook maar een mens, en begin dan partij te trekken. Dat wil ik niet, maar dat gaat automatisch. Dus veel onverwerkte pijn, en onder het kleed geschoven kindjes, letterlijk, komen hier tevoorschijn. Ook bij mij. Want trauma van vroeger dient zich bij elke situatie weer aan.
Je kunt dissociëren, associëren is dan té pijnlijk meestal,
of je verliest je in gewelddadig gedrag. Zowel verbaal als handtastelijk. Zolang de trauma’s niet verwerkt zijn blijven ze omhoog komen, zoals een bal die je probeert onder water te houden. Gewoon de wet van de zwaartekracht? Of is dit een andere wet, professor, natuurkundige of anders hoog opgeleide met brains?
Zoals Eckhart Tolle zegt. “Relaties doen geen pijn, maar wel de oude onverwerkte zaken die je meebrengt in een relatie”.
Elimineer je angsten, kijk ze aan, kijk ze in de ogen, en je zult ontdekken, dat het niets anders is als een innerlijk deel van jou, dat zo reageert, omdat het toen, destijds heel nodig was. Heel essentieel, zelfs van levensbelang.
Ik ben Laura Daggers-de Koning
Regressie- en reïncarnatietherapeut sinds 2009
Dit is een van mijn uitspraken. Tegenwoordig.
In de afgelopen zeven weken verloor ik twee mensen aan de dood. Mijn zwager, die zijn hele leven op zijn boerderij woonde, en mijn vriendin X. de paragnost, waar ik zo verschrikkelijk mee lachen kon. Ze vertelde, voorspelde me dingen die ik helemaal niet wilde horen of weten. Of waarvan ik dacht dat het nooit zou gebeuren. Ze had altijd gelijk. Ook al weet ik dat de overledene nooit weg, een soort van om mij heen is, is het heel verdrietig vrienden en familie te verliezen.
Mijn zwager, die de afgelopen jaren, na de dood van zijn vrouw regelmatig bij ons aan tafel aanschoof, was gewoon klaar met zijn leven (87) en zei vaak:
Regressiecoach Laura Daggers
“Laat mij maar doodgaan in mijn slaap’’.
Nadat hij als achtjarige achterop de fiets van zijn vader naar het ziekenhuis gebracht werd, in een stoel gezet, vastgebonden en zijn amandelen geknipt werden, wilde hij niets meer met de huisarts, tandarts of specialist te maken hebben. Zijn hele leven was hij doodsbang voor alles wat een witte jas droeg.
Op een dag, kwam zijn huisarts – in burger natuurlijk- bij hem thuis, voor een gesprek over euthanasie.
De arts weigerde en verwees hem naar het ziekenhuis voor een onderzoekstraject. Vlak nadat de arts vertrokken was, – ik wist niets van dit artsenbezoek- belde ik hem. En kreeg zijn dochter aan de lijn, die zei dat pa even naar het toilet was. ‘’Hij is boos’’, zei ze.
In de nacht daarop overleed hij in zijn slaap. ‘’Hij zag er vredig uit’’, zei zijn dochter. Ik vind dit genadig. Maar ik mis hem wel heel erg. En wanneer was de laatste keer dat hij bij ons gegeten heeft, vroeg ik me af.
Hij was een nachtmens
En als ik vlak voor het slapen gaan dacht: “Oh, ik zal nog even vragen of hij van de week komt eten hier”.
Dan kon dat ook na twaalven. Zelfs tot 02.00 uur. Hij was altijd in voor een gesprek. Waar vind je dat nou nog? Ook al was hij stokdoof, met het gehoorapparaat uit konden we een gesprek hebben. Wanneer was die laatste keer toch? Ik pijnig mijn hersens. Doof zijn maakt eenzaam. Een gehoorapparaat heeft zijn grenzen.
Tijdens de herdenkingsdienst hadden de kleinkinderen een fles jonge jenever bij zijn kist staan. En dronken een borrel op opa. Mijn zwager lustte een borrel, en shagjes.
Nooit meer een sigaretje met hem roken.
Het maakt me verdrietig. Ik weet wanneer die laatste was. Gelukkig wel.
Van de week was de uitvaartdienst van mijn vriendin, de paragnost.
We konden altijd heerlijk onbeheerst lachen, om alle dingen van het leven. Maar verdriet was er ook natuurlijk. Zeker voor haar. Ze was niet voor niks helderhorend en helderwetend geworden.
Haar jeugd was een aaneenschakeling van geweld. Zodoende ontwikkelde ze haar gave al vroeg. En stak, dat wat ze zag en hoorde in haar hoofd, niet onder stoelen of banken. Waardoor van jongs af aan, zowel haar vader als haar moeder gewelddadig waren. Alleen naar haar toe. Ze vroeg zich altijd af, waarom er niemand van de kinderen was die haar hielp?
Ze vonden haar een duivelskind.
Maar zij bleef in liefde. Zoveel liefde had ze, dat ze het hele familie-karma droeg, tot in de grootouderlijn aan toe. Ze was een helper. Ze wilde het allemaal oplossen.
Haar lichaam kon niet op, tegen zoveel verdriet en verzwegen geweld (Jappenkamp, opa tegen oma, oma tegen kinderen, de ketting van geweld die niet stopt).
En zij wilde het allemaal oplossen. Het is haar longen, haar lichaam fataal geworden. Ook mij voorspelde ze veel, zodat ik het wel eens met een korreltje zout nam. Om later te ontdekken dat het toch wel uitkwam. Ze voorspelde dat ik les zou geven aan een groep leerlingen. Wat afgelopen jaar is gebeurd. Ook voorspelde ze dat er een zieltje rondom mijn dochter, die toen al twee kinderen had en geen gezinsuitbreiding wilde, rondwaarde. Ook dat kwam uit. Ik weet nog wel de laatste keer dat ik mijn vriendin sprak, maar niet meer het laatste contact via de whats-app.
Op de dag van haar uitvaartdienst
was ik vroeg op weg. Ik kende het crematorium niet. Totdat ik ineens achter een lijkwagen reed. Haar lijkwagen, die stopte. Knipperlichten gingen aan. De begrafenisondernemer stapte uit, en ging eerbiedig voor de wagen uit lopen. Even later voegden haar man, kinderen en kleinkinderen zich achter de auto. Ik geloofde mijn ogen niet. Ik nam een foto en moest grinniken.
Want ik zei altijd tegen haar: “Niet zo eng met die geesten doen hè?” Toeval bestaat niet, zei ze. Zelfs nu nog kon ik even met haar lachen. Daarna heb ik tijdens de dienst erg moeten huilen. Want wat ga ik haar missen. Ik mis haar nu al. Altijd die laatste keer, waarvan je niet weet dát het de laatste keer is.
Trouwens, aan mijn zwager vroeg ik bij leven, of hij me een teken wilde geven als hij dood was. Hij zei: “Dood is dood en daarna is er niks meer’’.
“Maar als het niet zo is, geef me dan een teken. Maar niet zo eng hè, niet midden in de nacht of zo’’.
Samen met mijn lief, half negen
op de zondagochtend, kwam er ‘’iets’’ met een bonk tegen het slaapkamerraam. Een zeer onbekend geluid voor ons beiden.
Alsof er iemand hard op de ruit sloeg. Iets wat hij vroeger ook deed.
Hij deed dit op dezelfde dag dat we zouden gaan condoleren, op zijn boerderij waar hij in dezelfde kamer lag opgebaard als waar hij geboren werd.
Er vallen gaten in mijn leven. Ik ga hem missen.
En haar ook.
De sessie heeft voor mijn gevoel veel opgeleverd, er komen minder “verdriet” emoties naar boven en als ze er zijn in een lagere intensiteit. Ook w.b.t. mijn moeder heb ik wat meer lucht gekregen.
De grote Eye opener voor mij is het principe dat pijn generatie
op generatie wordt doorgegeven.
Ook kwam de vraag op van wat ik mijn kinderen aan oude en misschien ook nieuwe pijn onbewust heb doorgegeven en nog doorgeef.
Die bewustwording leidt er toe dat ik met meer begrip en compassie naar mijn kinderen kan kijken. Zij kregen en krijgen door de scheiding van hun ouders (17 jaar geleden) nu nog
de pijn van hun ouders doorgegeven.
Ik heb geleerd andermans waarheid in te slikken. Letterlijk. Iedere mening was beter dan de mijne. Het ‘’andermans ‘’beterweten’’ van mijn moeder, vader, juf, meester, tantes, ooms, oma en opa en die van de kerk en de dominee, als waarheid aannemen, is iets wat ik lang gedaan heb. Onnatuurlijk was dit. Dát wel. Iets wat me jarenlang maagzuur, angst, machteloosheid en hartkloppingen opleverde.
Later kwamen ook de lusteloosheid en de depressie.
Hoe is het om volwassen te worden? Soms, maar meestal vaak, zijn ouders nog niet volwassen. Omdat ze zelf nog ‘’zere plekken’’ hebben.
Je hebt ouders die je slaan of je liefkozen. Ouders die je nooit aanraken.
Of ouders die je wel aanraken en dan op verkeerde plekken. Ouders die je beschermen tegen de buitenwereld, die je beschermen tegen je eigen binnenwereld. Zodat je je niet verder kunt ontwikkelen. Ouders waarvan je niets mag, niet buitenspelen, omdat je kleren vies worden. Niet binnen spelen, niet ‘’zo’n leven maken”, niet naar balletles, niet naar paardrijden. Je hebt ouders waarvan je niet naar die leuke club mag omdat er geen geld is, of omdat er geen tijd is, of gewoon omdat zíj het niet willen. Of omdat ze geen zin hebben om jou ernaartoe te brengen.
Je hebt ouders die wel van kinderen houden
als ze klein zijn, maar als ze groter worden – iets waar jij niks aan kan doen – ineens niet meer van je houden. Omdat je dan een eigen mening hebt en lastige vragen stelt. Of omdat je een té mooie jongedame bent geworden of een té stoere jongeman. Je hebt rijke ouders en arme ouders. Rijke hebben geld en arme hebben tijd. Tijd voor jou.
Toen ik de opleiding voor regressietherapeut deed, ontdekte ik dat ik afschúwelijke ouders had.
Trouwens alle ouders kwamen in een kwaad daglicht te staan. Mijn moeder bijvoorbeeld, was dominant. Mijn vader liet haar, waardoor hij werd gezien als een lieve zachtaardige man, terwijl hij de weg van de minste weerstand nam.
Mijn vader was boerenknecht, letterlijk de lijfeigene van de boer. Ik erfde zijn onderdanigheid en gehoorzaamheid.
Ik richtte mijn leven in zoals hij, met steeds een veranderend bestand van vrienden en vriendinnen.
Nadat ik er ruzie mee gemaakt had, wilde ik ze nooit meer zien. Zo had ik het ook van mijn vader geleerd.
Tijdens de http://tasso.nl/ opleiding heb ik geleerd dat door middel van regressietherapie, de voor het kind akelige gebeurtenissen vanuit mijn onbewuste naar het bewust-zijn zijn gebracht. Akelige zaken waardoor mijn ontwikkeling stagneerde, mijn lichaam doorgroeide, en het nét was alsof ik volwassen was!
Na de sessies begrijpt mijn onbewuste dat het nu echt óver is, wel echt gebeurd maar niet meer in het nú.
Pas op voor bewustwording! Het geeft je zoveel meer levenselixer.
En je ouders, tja dat zijn mensen die hun best doen om kinderen op te voeden.
Ik heb geleerd andermans waarheid in te slikken. Letterlijk. Iedere mening was beter dan de mijne. Het ‘’andermans ‘’beterweten’’ van mijn moeder, vader, juf, meester, tantes, ooms, oma en opa en die van de kerk en de dominee, als waarheid aannemen, is iets wat ik lang gedaan heb. Onnatuurlijk was dit. Dát wel. Iets wat me jarenlang maagzuur, angst, machteloosheid en hartkloppingen opleverde.
Hoe is het om volwassen te worden? Soms, maar meestal vaak, zijn ouders nog niet volwassen. Omdat ze zelf nog ‘’zere plekken’’ hebben.Je hebt ouders die je slaan of je liefkozen. Ouders die je nooit aanraken.
Of ouders die je wel aanraken en dan op verkeerde plekken. Ouders die je beschermen tegen de buitenwereld, die je beschermen tegen je eigen binnenwereld. Zodat je je niet verder kunt ontwikkelen. Ouders waarvan je niets mag, niet buitenspelen, omdat je kleren vies worden. Niet binnen spelen, niet “zo’n leven maken”, niet naar balletles, niet naar paardrijden. Je hebt ouders waarvan je niet naar die leuke club mag omdat er geen geld is, of omdat er geen tijd is, of gewoon omdat zíj het niet willen. Of omdat ze geen zin hebben om jou ernaartoe te brengen.
Je hebt ouders die wel van kinderen houden
als ze klein zijn, maar als ze groter worden – iets waar jij niks aan kan doen – ineens niet meer van je houden. Omdat je dan een eigen mening hebt en lastige vragen stelt. Of omdat je een té mooie jongedame bent geworden of een té stoere jongeman. Je hebt rijke ouders en arme ouders. Rijke hebben geld en arme hebben tijd. Tijd voor jou. Soms zit de energie van jouw ouders teveel in jou.
Toen ik de opleiding voor regressietherapeut deed, ontdekte ik dat ik afschúwelijke ouders had. Trouwens alle ouders kwamen in een kwaad daglicht te staan. Mijn moeder bijvoorbeeld, was dominant. Mijn vader liet haar, waardoor hij werd gezien als een lieve zachtaardige man, terwijl hij de weg van de minste weerstand nam.
Mijn vader was boerenknecht, letterlijk de lijfeigene van de boer.
Ik erfde zijn onderdanigheid en gehoorzaamheid
Ik richtte mijn leven in zoals hij, met steeds een veranderend bestand van vrienden en vriendinnen. Nadat ik er ruzie mee gemaakt had, wilde ik ze nooit meer zien. Zo had ik het ook van mijn vader geleerd.
Tijdens de http://tasso.nl/ opleiding heb ik geleerd dat door middel van regressietherapie, de voor het kind akelige gebeurtenissen vanuit mijn onbewuste naar het bewust-zijn zijn gebracht. Akelige zaken waardoor mijn ontwikkeling stagneerde, mijn lichaam doorgroeide, en het nét was alsof ik volwassen was! Na de sessies begrijpt mijn onbewuste dat het nu echt óver is, wel echt gebeurd maar niet meer in het nú. Pas op voor bewustwording! Het geeft je zoveel meer levenselixer. En je ouders? Tja dat zijn mensen die hun best doen om kinderen op te voeden.
Je kunt me boeken de lezing “Regressietherapie de missende link tussen psycholoog en psychiater’’.
Ben ik rouwconsulent? Nee dat ben ik niet, maar . . . . Vanaf mijn 25ste jaar vertellen mensen mij hun hele hebben en houwen. Ik doe daar niets speciaals voor. Ik ben mezelf. Misschien is dát het? Mijn authentieke zelf zijn, zodat mensen zich uitgenodigd voelen tot?
Een latent talent heb ik. Jaren geleden tijdens mijn werk bij de receptie van de grootste charter van Nederland hoorde ik heel wat problemen en verdrietige verhalen aan. Er was veel onverwerkte rouw. Wanneer je daar niets aan doet blijft het vastzitten in je lichaam.
“Bedankt voor de peptalk”, zei een stewardess eens en voegde zich met een glimlach bij haar crew, waarmee ze het gebouw uitliep op weg naar het vliegtuig.
Destijds dacht ik er nooit aan om hiervan mijn beroep te maken.Toen ik boventallig werd ben ik met de opleiding voor regressietherapeut begonnen.
Onverwerkte rouw zet zich vast in je lichaam. Gaat met je aan de haal, zonder dat je er erg in hebt.
Soms is er een stukje van jou mee het graf ingegaan. Dat halen we in de sessie terug. Want jij leeft hier en nu. Rouw kan je behoorlijk ‘’vast’’ zetten. Je denkwereld én je gevoelswereld. Iedereen heeft rouw. Alleen niet iedereen onderkent het. Je kunt zelfs rouw hebben over je vriendje dat op de kleuterschool ging verhuizen, en waar jij niet van wist waar die gebleven is. Onverwerkte rouw, doe er wat aan, zodat je dóór kunt met je leven.
Rouw dóe er wat aan. Het doorwerken geeft je levensperspectief.
Privacy Overview
Deze website maakt gebruik van cookies, zodat wij u de best mogelijke gebruikerservaring kunnen bieden. Cookie-informatie wordt opgeslagen in uw browser en voert functies uit zoals het herkennen van u wanneer u terugkeert naar onze website en helpt ons team om te begrijpen welke delen van de website u het meest interessant en nuttig vindt.
U kunt al uw cookie-instellingen aanpassen door naar de tabbladen aan de linkerkant te gaan.
Noodzakelijke Cookies
Strikt Noodzakelijke Cookie moet te allen tijde worden ingeschakeld, zodat wij uw voorkeuren voor cookie-instellingen kunnen opslaan.
Als u deze cookie uitschakelt, kunnen we uw voorkeuren niet opslaan. Dit betekent dat elke keer dat u deze website bezoekt, u cookies weer moet inschakelen of uitschakelen.
E
