De beschadigde man

Laura Daggers Regressie en Reincarnatietherapeut
Regressie en Relaties Reïncarnatie en Rouw

Gisteren was het Nationale Vrouwendag.

En dat is goed. Maar dit gaat over de man in onze maatschappij.

Regelmatig kom ik die beschadigde of zwaar beschadigde man tegen.

Die zo sterk en moedig is om zijn probleem in de ogen te kijken. Hij heeft overtuigingen die niet met de werkelijkheid stroken. Maar hij leeft er wel naar. Zodat hij klem zit in het leven.

Met vrienden erover praten is not-done. De psycholoog praat en praat en hij ook. Maar het gevoel van verlaten zijn, zelfhaat, het nooit goed doen, je altijd alleen voelen, dat gevoel blijft.

Rationeel praten erover helpt, maar meestal vertelt je lichaam

een ander verhaal. Deze man met meestal een psychisch instabiele moeder, of een door vader onderdrukte moeder, komt zo beschadigd tot volwassenheid, dat het jaren duurt voordat hij zichzelf kan en mag zijn.
Doordat

Vanochtend had ik een cliënt, die nagenietend van de sessie zei dat het net leek alsof hij naar een goede film had gekeken en nog even wilde nagenieten, door zo lang mogelijk te blijven liggen.

Laura Daggers-de Koning
Regressie- en reïncarnatietherapeut sinds 2010

#inzijnachteruitjetoekomsttegemoet
#beteretoekomstdoorverwerktverleden
#regressieheelt
#regressietherapie

De man met het mes, in regressietherapie

Hij is zijn vrouw naar de keel gevlogen én heeft een mes gebruikt, terwijl er een kind bij was.

Hij vindt dit laf en begrijpt niets meer van zichzelf. Hij is een gevaar voor de maatschappij
(zegt iedereen om hem heen).
Maar één ding is zeker, hij wil dit uitwerken. Hij wil een leven met háár.
En omdat hij al eerder getrouwd was, weet hij zeker, dat dit de vrouw van zijn leven is.
Zodoende mailt hij me. Hij wil naar de kern van de zaak.

Eerder waren ze samen een jaar bij een relatiecoach.

Zijn vrouw vertoont manipulerend gedrag en hij is kwetsend en vernederend naar haar toe.
Toen het uit de hand liep, kneep hij haar keel dicht en pakte er een mes bij.
Hij zegt dat het meer een reflex was, om zichzelf te verdedigen.
Nu lijkt het alsof iedereen om hem heen bang is en hem ontwijkt.
Hij moet in therapie van justitie, want ánders…
Na de relatiecoach is hij naar een mannengroep gegaan, waar hij alweer vier maanden in zit.
Hij is slim, heeft een eigen bedrijf dat goed loopt. Maar ziet dat er in de groep
voor hem geen vooruitgang zit. Nu is er in die groep de vorige keer een therapeut geweest
die familieopstellingen deed. Dat raakte hem diep. Zijn vader liet hun gezin namelijk in de steek.
“Wat heb ik eigenlijk aan die man gehad?” vraagt hij mij. Zodoende wil hij uitzoeken waarom
hij deze vader had. Hij heeft haast, wil leven! Leuk leven.

In de sessie komt hij in zijn jeugd terecht waar hij weinig anders mag dan lief en goed zijn.
Laura Daggers Regressiecoach

De beelden tonen zijn vader, die eruit ziet als Jezus, inclusief baard. Hij komt in zijn kindertijd waar hij twee keer per zondag naar de kerk moest.
“Je mocht niks”, schampert hij. En dát met nog twee broers die ook vol leven zaten.
Hij komt terecht in de situatie dat zijn moeder opgenomen werd in een psychiatrisch ziekenhuis. Toen zorgde de oudste zus voor het gezin.
Vader mishandelde moeder en liep weg.

Toen moeder weer terug was wilde hij troosten, omdat hij zag hoe ongelukkig ze was.

Zijn grotere broers plaagden hem, eerst goedmoedig, maar van lieverlee, kwaadaardiger.
De jongens onderling pestten elkaar. Er was geweld in het gezin. De moeder was nogal
geobsedeerd door aandacht van mannen. En toen zijn vader weg was, troostte hij mama,
vooral als ze ’s nachts lag te huilen.

Dit deed hij enkele jaren, maar hij groeide op tot een man. En mama hield van mannen.
In zijn huidige leven heeft hij geen plek voor zichzelf. Hij is altijd bezig en neemt nooit rust.

Na twee sessies zegt hij dat de reflex om een mes
te pakken er niet meer is. “Hoe voelt dat voor je?” vraag ik.

“Dan tel ik op mijn vingers af, dat het al vijf weken
geleden is dat ik niet meer agressief reageer.

Ik durf het niet te geloven. Het is alsof er iemand
of iets dood is, en of er een baby geboren is”,
zegt hij en kijkt me blij verbaasd aan.

Copyright Laura Daggers

Rouwconsulent

Ben ik rouwconsulent? Nee dat ben ik niet, maar . . . .   Vanaf mijn 25ste jaar vertellen mensen mij hun hele hebben en houwen. Ik doe daar niets speciaals voor. Ik ben mezelf. Misschien is dát het? Mijn authentieke zelf zijn, zodat mensen zich uitgenodigd voelen tot?

Een latent talent heb ik. Jaren geleden tijdens mijn werk bij de receptie van de grootste charter van Nederland hoorde ik heel wat problemen en verdrietige verhalen aan. Er was veel onverwerkte rouw. Wanneer je daar niets aan doet blijft het vastzitten in je lichaam.

“Bedankt voor de peptalk”, zei een stewardess eens en voegde zich met een glimlach bij haar crew, waarmee ze het gebouw uitliep op weg naar het vliegtuig.

Destijds dacht ik er nooit aan om hiervan mijn beroep te maken.Toen ik boventallig werd ben ik met de opleiding voor regressietherapeut begonnen.

Onverwerkte rouw zet zich vast in je lichaam. Gaat met je aan de haal, zonder dat je er erg in hebt.

Soms is er een stukje van jou mee het graf ingegaan. Dat halen we in de sessie terug. Want jij leeft hier en nu. Rouw kan je behoorlijk ‘’vast’’ zetten. Je denkwereld én je gevoelswereld. Iedereen heeft rouw. Alleen niet iedereen onderkent het. Je kunt zelfs rouw hebben over je vriendje dat op de kleuterschool ging verhuizen, en waar jij niet van wist waar die gebleven is. Onverwerkte rouw, doe er wat aan, zodat je dóór kunt met je leven.

Rouw dóe er wat aan. Het doorwerken geeft je levensperspectief.