Video zoeken You Tube Laura Daggers

Ik zocht naar video’s. Ja alweer want ik heb een You Tube kanaal.

En deze vond ik  voor jou. 

Kom ik in een vorig leven terecht?  vraagt menigeen.
Wat ik weet, is dat als je problemen maar ernstig genoeg zijn, en je steeds maar weer in een andere vorm aangeboden krijgt, dan kom je vanzelf naar mij. Maar eerlijk gezegd kom ik daar niet zo vaak met de cliënt.
Maar áls je erin zit, dan weet ik heel goed hoe je eruit te helpen.
En zie ik de signalen ook meteen.

Zoals gisteren via Zoom een vorig leven zich ontplooide.

Zo fijn om je cliënt te zien opfleuren na een intensieve sessie.
Na afloop schreef ze me dit:

***Ik voel me alsof ik naar een andere wereld kijk.
Het is helderder en het voelt alsof er een last
van mijn schouders gehaald is en mijn hart
ook vrijuit mag kloppen***

 

Eerlijk gezegd, wanneer je komt voor een aantal,
stuk of vier vijf sessies, dan heet het procestherapie.

En er zitten meestal vier weken tussen.
Zodat jij de tijd hebt om je weer herpakken en
te verwerken. Met mensen over die specifieke
situatie praten. Ze de vragen te stellen die
je nooit durfde, en nu wel dus.

Na de sessie kan het zijn dat het een beetje donker
wordt in je leven. Je lichaam kan reageren.
Maar je veerkracht wordt groter
en je levenslust ook.

Ik denk dat ik daar zelf het
beste voorbeeld van ben.
Ik ben mantelzorger, mijn lief heeft dementie door Alzheimer en
heeft er vanaf gisteren nog bij dat hij een divertikelaanval had.
En dat hij nu medicijnen moet slikken.

Zodat ik steeds op moet letten of hij geen vast voedsel neemt. Soep maken, lekkere smoothies, als het maar vloeibaar is, zegt de huisarts.
Ik ben vier maanden geleden aan mijn heup geopereerd.

Met deze sneeuw zegt iedereen, vooral mijn kinderen, mijn fysio niet, dat ik NIET naar buiten moet gaan.

Terwijl het lijkt alsof we midden in de
wintersport beland zijn.
Nah die pistes moet je er dan zelf bij verzinnen.

Met Innerlijk Kind  werken, zoals op de foto hieronder, geeft ook een snelle boost voor jou. Je krijgt na de sessie opdrachten van mij mee, om veel aandacht aan je beschadigde innerlijk deel te besteden.

https://www.lauradaggers.nl
https://www.youtube.com/channel/UCR7VMoBeHS2QfHxVZZ2Fw0w

Meestal heb je wel een foto van haar of hem,
die zet je dan in het zicht, zodat je er elke dag
een paar keer tegen kan praten.
Het zijn plaatjes, van die nare onbegrepen situatie,
die vast zijn blijven staan in je mind, je geest,
je onderbewuste.  Misschien stuurde ik dit plaatje je al eens.

Maar het blijft de beste metafoor voor relaties die niet willen vlotten. En pijnlijk zijn, waarin je veel verdriet hebt.

En de ander jou niet begrijpt, omdat hij of zij vanuit
zijn pijnlijke deel met jou communiceert.

Heb je vragen? Stel ze gerust. Ik doe niets liever dan je vragen beantwoorden.
Vul dan mijn contactformulier in.

Laura Daggers-de Koning 

 

 

 

 

 

 

 

Stop met spenderen

Stop met spenderen van je

kostbare tijd aan de verkeerde mensen.
Het leven is te kort om tijd door te brengen met mensen die het geluk uit je zuigen. Die al je aandacht opeisen, en meer nog, al je energie verbruiken.

Gezondheid en regressietherapie

Als iemand je in zijn leven wil,

zal hij of zij plaats voor je maken.
Jij zou niet voor een plek moeten hoeven vechten.
Weet zeker dat je nooit, nooit iemand bent die voortdurend je eigenwaarde over het hoofd ziet, door je aan te passen en te pleasen.

Het zijn niet de mensen die naast je staan als je op je best bent, maar degenen die naast je staan als je op je slechtst bent.

Dat zijn de echt waardevolle mensen in jouw leven.
Dat zijn je echte vrienden.

Zo krijg ik regelmatig een cliënt die niet snapt hoe het zo ver heeft kunnen komen. Ze ( net zoals hij) heeft alles gegeven. Zich de tandjes gewerkt.
Er alles aan gedaan om geaccepteerd te worden.
Ik moet zeggen het is verspilde energie. Je bent het meest gelukkig
wanneer je dicht bij jezelf kunt zijn. Wanneer je weet wat je wil.
Binnen je mogelijkheden.

Meerdere malen had ik mensen met een lichamelijke klacht.

Psoriasis, eczeem, pijn in het hart, hoofdpijn, hartenpijn, hete benen, afstervende vingers, zwarte pijnlijke randen rondom de enkels, pijnlijke voeten.
Je lichaam vertelt een verhaal. En je gaat eerst naar de huisarts.
Dan naar de specialist, en als er niets gevonden wordt, neem je het heft in eigen hand.
Zo heb ik zelf ook jarenlang last van mijn tanden en kiezen gehad.
Niet genoeg van me afgebeten. Het is dus letterlijk te nemen.

Zoek jij de oplossing voor je lichamelijke of geestelijke probleem.
Die oplossing zit in jezelf, en samen halen we hem eruit.
Dan wordt je leven heel anders stukje bij beetje. En je weet
niet wat je overkomt.
Je komt jezelf tegen. En dan kan best fijn zijn 🙂

Copyrights Laura Daggers-de Koning
Regressie- en reïncarnatietherapeut
Hoofddorp Haarlemmermeer 

Je weet nooit wanneer iets voor het laatst is

‘’Je weet nooit wanneer iets voor het laatst is’’

Dit is een van mijn uitspraken. Tegenwoordig.
In de afgelopen zeven weken verloor ik twee mensen aan de dood. Mijn zwager, die zijn hele leven op zijn boerderij woonde, en mijn vriendin X. de paragnost, waar ik zo verschrikkelijk mee lachen kon. Ze vertelde, voorspelde me dingen die ik helemaal niet wilde horen of weten. Of waarvan ik dacht dat het nooit zou gebeuren. Ze had altijd gelijk. Ook al weet ik dat de overledene nooit weg, een soort van om mij heen is, is het heel verdrietig vrienden en familie te verliezen.

Mijn zwager, die de afgelopen jaren, na de dood van zijn vrouw regelmatig bij ons aan tafel aanschoof, was gewoon klaar met zijn leven (87) en zei vaak:

Regressiecoach Laura Daggers

“Laat mij maar doodgaan in mijn slaap’’.

Nadat hij als achtjarige achterop de fiets van zijn vader naar het ziekenhuis gebracht werd, in een stoel gezet, vastgebonden en zijn amandelen geknipt werden, wilde hij niets meer met de huisarts, tandarts of specialist te maken hebben. Zijn hele leven was hij doodsbang voor alles wat een witte jas droeg.
Op een dag, kwam zijn huisarts – in burger natuurlijk- bij hem thuis, voor een gesprek over euthanasie.

De arts weigerde en verwees hem naar het ziekenhuis voor een onderzoekstraject. Vlak nadat de arts vertrokken was, – ik wist niets van dit artsenbezoek- belde ik hem. En kreeg zijn dochter aan de lijn, die zei dat pa even naar het toilet was. ‘’Hij is boos’’, zei ze.
In de nacht daarop overleed hij in zijn slaap. ‘’Hij zag er vredig uit’’, zei zijn dochter. Ik vind dit genadig. Maar ik mis hem wel heel erg. En wanneer was de laatste keer dat hij bij ons gegeten heeft, vroeg ik me af.

Hij was een nachtmens

En als ik vlak voor het slapen gaan dacht: “Oh, ik zal nog even vragen of hij van de week komt eten hier”.
Dan kon dat ook na twaalven. Zelfs tot 02.00 uur. Hij was altijd in voor een gesprek. Waar vind je dat nou nog? Ook al was hij stokdoof, met het gehoorapparaat uit konden we een gesprek hebben. Wanneer was die laatste keer toch? Ik pijnig mijn hersens. Doof zijn maakt eenzaam. Een gehoorapparaat heeft zijn grenzen.
Tijdens de herdenkingsdienst hadden de kleinkinderen een fles jonge jenever bij zijn kist staan. En dronken een borrel op opa. Mijn zwager lustte een borrel, en shagjes.

Nooit meer een sigaretje met hem roken.

Het maakt me verdrietig. Ik weet wanneer die laatste was. Gelukkig wel.
Van de week was de uitvaartdienst van mijn vriendin, de paragnost.
We konden altijd heerlijk onbeheerst lachen, om alle dingen van het leven. Maar verdriet was er ook natuurlijk. Zeker voor haar. Ze was niet voor niks helderhorend en helderwetend geworden.

Haar jeugd was een aaneenschakeling van geweld. Zodoende ontwikkelde ze haar gave al vroeg. En stak, dat wat ze zag en hoorde in haar hoofd, niet onder stoelen of banken. Waardoor van jongs af aan, zowel haar vader als haar moeder gewelddadig waren. Alleen naar haar toe. Ze vroeg zich altijd af, waarom er niemand van de kinderen was die haar hielp?
Ze vonden haar een duivelskind.

In therapie mocht ik haar verhalen horen.

Maar zij bleef in liefde. Zoveel liefde had ze, dat ze het hele familie-karma droeg, tot in de grootouderlijn aan toe. Ze was een helper. Ze wilde het allemaal oplossen.
Haar lichaam kon niet op, tegen zoveel verdriet en verzwegen geweld (Jappenkamp, opa tegen oma, oma tegen kinderen, de ketting van geweld die niet stopt).

En zij wilde het allemaal oplossen. Het is haar longen, haar lichaam fataal geworden. Ook mij voorspelde ze veel, zodat ik het wel eens met een korreltje zout nam. Om later te ontdekken dat het toch wel uitkwam. Ze voorspelde dat ik les zou geven aan een groep leerlingen. Wat afgelopen jaar is gebeurd. Ook voorspelde ze dat er een zieltje rondom mijn dochter, die toen al twee kinderen had en geen gezinsuitbreiding wilde, rondwaarde. Ook dat kwam uit. Ik weet nog wel de laatste keer dat ik mijn vriendin sprak, maar niet meer het laatste contact via de whats-app.

Op de dag van haar uitvaartdienst

was ik vroeg op weg. Ik kende het crematorium niet. Totdat ik ineens achter een lijkwagen reed. Haar lijkwagen, die stopte. Knipperlichten gingen aan. De begrafenisondernemer stapte uit, en ging eerbiedig voor de wagen uit lopen. Even later voegden haar man, kinderen en kleinkinderen zich achter de auto. Ik geloofde mijn ogen niet. Ik nam een foto en moest grinniken.

Want ik zei altijd tegen haar: “Niet zo eng met die geesten doen hè?” Toeval bestaat niet, zei ze. Zelfs nu nog kon ik even met haar lachen. Daarna heb ik tijdens de dienst erg moeten huilen. Want wat ga ik haar missen. Ik mis haar nu al. Altijd die laatste keer, waarvan je niet weet dát het de laatste keer is.
Trouwens, aan mijn zwager vroeg ik bij leven, of hij me een teken wilde geven als hij dood was. Hij zei: “Dood is dood en daarna is er niks meer’’.
“Maar als het niet zo is, geef me dan een teken. Maar niet zo eng hè, niet midden in de nacht of zo’’.

Samen met mijn lief, half negen

op de zondagochtend, kwam er ‘’iets’’ met een bonk tegen het slaapkamerraam. Een zeer onbekend geluid voor ons beiden.
Alsof er iemand hard op de ruit sloeg. Iets wat hij vroeger ook deed.
Hij deed dit op dezelfde dag dat we zouden gaan condoleren, op zijn boerderij waar hij in dezelfde kamer lag opgebaard als waar hij geboren werd.
Er vallen gaten in mijn leven. Ik ga hem missen.
En haar ook.

Copyright Laura Daggers-de Koning
17-08-2019

Reïncarnatietherapeut en regressietherapeut

Reïncarnatietherapeut en regressietherapeut

Laura Daggers is een ervaren regressietherapeut, werkt vanuit
Hoofddorp en onder meer bekend van het boek Uit de klei getrokken.
Lid van Earth Association en van de beroepsvereniging
Reïncarneren betekent letterlijk ‘’terug in het vlees’’. Je komt in een ander lichaam in een ander leven terecht. Maar verzinnen we die mooie, enge, verdrietige en hartstochtelijke verhalen tijdens de sessie? Dit zijn veelgehoorde opmerkingen van cliënten. Is dit wel de waarheid? Sommige mensen hebben tientallen jaren last van vorige levens-energie. Ze begrijpen niet dat dit nog een rest van vorige-levens-energie is. Meestal gaat dit om een héftige rest die niet begrepen heeft dat dat leven écht voorbij is.  Ze zijn angstig om auto te rijden. Dan kán zomaar zijn dat ze bij een auto-ongeluk zijn omgekomen. Ze zich niets meer herinneren van het auto-ongeluk. Van de klap, en zomaar ineens dood zijn. Waar zijn ze naartoe? Wat is er gebeurd met hun lichaam? Wéten ze wel dat ze dood zijn? Snappen ze dat ze in een andere dimensie beland zijn. Of denken ze nog steeds dat ze in dat auto-ongeluk zitten of zijn dat ze verdronken zijn in het kanaal. Wanneer je extreme angsten voor water hebt,dan kan het zijn dat je daar verdronken bent. Heb je extreme angsten voor vuur, dan kun je in een huis verbrand zijn, en dat kan al lévens geleden zijn. Je lichaam is in de ervaring geweest, en die heeft niets vergeten. Je lichaam liegt nooit.

Jouw probleem is niet raar. Angst en schaamte zijn de dief van je innerlijke groei.
Vul hiernaast je telefoonnummer in en laat me je bellen voor een gratis intake →→→