Zojuist verlaat een oogverblindende dame mijn praktijkruimte

Verzuchtend dat ze nooit had gedacht dit mee te maken, dat ze hierin zou kúnnen geloven. Ze is scientist namelijk. Heeft een goed betaalde baan en komt oorspronkelijk uit een gegoede familie in Roemenië. Al 15 jaar getrouwd met een Nederlander. Maar is nu ontzettend verliefd op een andere man. No big deal zul je zeggen. “What’s new?” Maar ze is katholiek opgevoed. Ze werkt, als enige vrouw tussen de mannen en moet zich elke dag bewijzen. Ze noemen haar sweetie.

Met haar scherpe verstand begrijpt ze de dingen eerder dan haar mannelijke collega’s.

Juist daardoor krijgt ze elke dag weer ruzie. Af en toe snap ik niks van die kerels, verzucht ze, deze ‘’Stunning Beauty’’ met haar mooie accent.
Probleem is dat ze stapelverliefd is op één van die collega’s. Ze wil niet vier levens stukmaken. Ik zei het al, een scherp verstand én die katholieke kerk erbij. Ze wil uitzoeken waarom ze die verliefdheid zo in haar lichaam voelt. Jij bent reïncarnatietherapeut, dus kom ik dit bij jou uitzoeken, zegt ze.
Wanneer ze gaat liggen, en ik vraag waar ze dit alles in haar lichaam voelt, zegt ze in mijn hoofd. Dat zijn de bastionkinderen, die hebben een heel denkbastion in hun hoofd gebouwd, waardoor ze vooral úit hun gevoel blijven.( Pieter Wierenga) Veel te gevaarlijk om écht je lijf te voelen. Stél je voor zeg!

Samen exploreren we waarom ze zich zo vertrouwd voelt bij deze man

Waarom het lijkt alsof ze elkaar al eeuwen kennen. Ze komt in een vorig leven terecht, waarin zij niet mocht trouwen met haar geliefde, zodat ze zich daar het leven benam. (trouwens, zij was hier een hij, en hij een zij, ehh volgt u me nog?) Ze snapt het wáárom nog beter dan ik. Tevreden verlaat ze mijn praktijk, en stapt in haar, in de gang wachtende rode high-heels. Ademloos mooi verlaat ze verlicht mijn huis.

Ps. Ik heb dit schrijfsel de zaken zodanig verwerkt, dat de cliënt voor niemand herkenbaar is.

copyright Laura Daggers