Blunderen doe je zo
Toen ik met werken stopte bij Transavia, gaf ik me als vrijwilliger op bij de hospice in Hoofddorp. In het verlengde van mijn studie voor reincarnatietherapeutopleiding Tasso, waarin ik de client door de traumatische dood van een vorig leven heen begeleid, dacht ik dat het leerzaam zou zijn, mensen in het hier en nu, in hun laatste dagen te begeleiden.
Ik was nauwelijks begonnen, – als gastvrouw – toen de bel ging en ik oog in oog met mijn huisarts stond. “Wat doe jíj nou hier?” vroeg hij. “Kan ik jou ook vragen”, pareerde ik. Stom, stom. Hij was natuurlijk de huisarts daar.
In de hospice was het een gewoonte, dat wanneer iemand overleden was en zijn lichaam het huis uitgedragen werd, alle medewerkers uit eerbied voor de gestorvene, een soort haag vormden. Uit respect. Toen ik een van de eerste keren mijn toenmalige tandarts tegenkwam, en verschillende mensen zich langs de muur opstelden, begreep ik hieruit dat zijn moeder overleden was. Ik stapte naar voren en zei; “Gecondoleerd met het verlies van uw moeder”. Verschrikt keek hij me aan en stamelde, ‘’nee, nee, ze gaat naar het verzorgingshuis. Ze is juist opgeknapt hier”. Zo snel als beleefd was, ontdeed ik me van zijn klamme hand en maakte dat ik weg kwam.
Conclusie
Als er écht naar je geluisterd wordt en je liefdevol verzorgd wordt, want dat deden ze daar, dan kun je dusdanig opknappen dat het leven weer zin krijgt. Dit merk ik ook bij clienten die voor regressietherapie komen, omdat ze de regie over hun leven kwijt zijn. Omdat ze vastgelopen zijn, zoeken ze naar de zin, de zin van dit leven. En daarbij krijgen ze de zin om te leven weer terug. En zeg nou zelf, wie wil dat niet?
Ik ben Laura Daggers-de Koning regressie en reïncarnatietheapeut sinds 2010
leuke verhalen Laura, complimenten. Ik heb ze met plezier gelezen…
Hi John,
Wat leuk dat je hier reageert. Dankjewel voor je compliment.
Ik zie je reactie nú pas, lekker vlot he? 🙂
Ik ben niet zo errug bekend met mijn eigen website.
Krijg er komende week les in, gelukkig.
groetjes Laura