Regressie en rouw
Flink zijn is soms onmenselijk
Met moed en flinkheid zijn geen punten te scoren
Er was een jongen van een rugbyteam die zijn moeder verloor, en de volgende dag toch meespeelde met het team en daarbij ook nog eens verloor. De crux is dat kracht van pas komt in het rouwproces, maar die kan het verdriet ontkennen en de verwerking bemoeilijken. Om flink te zijn moet je emoties afsluiten.
Regressie en rouw
Kracht en verdriet sluiten elkaar niet uit
Hallucinaties of wishful thinking noemt de moderne geneeskunde – de bezoeken of visioenen van overledenen die bv al 20 jaar dood zijn – bij stervenden. De sluiter tussen leven en dood wordt opgetild. We geloven met heel ons hart dat onze geliefde zelfs na de dood nog bestaat, in gezondheid.
Mijn leven is verbrijzeld
Zegt de man die zijn vrouw verliest en met twee jonge kinderen achterblijft.
Verdriet is een trieste zachte plek waar we ons in moeten laten zakken, willen we onze wonden ooit helen. Rouw is een weerspiegeling van een verlies dat nooit weggaat. Verdriet om een geliefde laat zich niet afronden. Na de verdrietfases komt het zesde stadium van zinvolheid. Hernieuwde zin. Hernieuwde bestaansreden.
Liefde heeft het eeuwige leven
Rouw is wat we doen, rituelen gewoontes. Verdriet is het innerlijke gedeelte van verlies. Het lichaam is er dan wel niet, maar wel de band.
Seks is fysiek én een emotionele band.
Een oerbehoefte aan verbondenheid. Seks voelt als de intensiteit van het leven. Het is het tegengif tegen de dood. Dat is waarom soms een vader of moeder seks wil vlak na het sterven van het kind.
Om een verbondenheid te voelen.
Veel van deze tekst heb ik uit de boeken van Elisabeth Kubler Ross. ”Over rouw”
Laura Daggers-de Koning Regressie en reincarnatietherapeut sinds 2010
Angst en schaamte zijn de dief van je innerlijke groei.
Lieve mevrouw, ik lees al uw mails en moet altijd huilen. Ik ben 70 jaar oud en heb heel erg veel in mijn leven meegemaakt, ik heb weleens gedacht, ik ga alles opschrijven maar daar heb ik niet eens de tijd voor. Ik kom wel bij psychologen, maar kom niet verder. Ik denk dat niemand mij kan helpen. Toen ik jonger was en mijn man en kinderen nog om mij heen had, was ik gelukkig, daarvoor had ik al heel veel meegemaakt, waar ik zelfs door opgenomen was. Maar mijn man werd ziek toen hij 60 was en ik heb hem 8 jaar verzorgd omdat dat ook al mijn werk altijd was, met dementen in verpleeghuizen, mijn moeder 13 jaar verzorgd. Nu is mijn man 5 jaar geleden overleden en ik kom er niet overheen. Ik weet niet wie mij helpen kan, ik heb ook alleen maar AOW en 1 van mijn 3 zoons helpt mij af en toe. Iedereen denkt, Corrie redt zich wel, dat doet ze haar hele leven al. Sorry, dat ik u lastig val. Groeten Corrie.