Nee, ’t ís niet over! WO-II
Er kwam laatst een 65jarige cliënt die nog helemaal in de WO-II zat
Hij zat er ‘’in verpakt’’. Zo verstrikt en zo verborgen dat zijn probleem iets heel anders was geworden. ‘’Ik wil volwassen zijn, ik voel me vaak zo klein’’, zei hij bij de intake. Als regressie- en reïncarnatietherapeut werk ik vaak op thema’s ‘’minderwaardigheid’’, niet gezien of niet gehoord worden’’. Daar hebben we dus eerst op gewerkt. Na een aantal sessies kwam het leven van zijn vader omhoog.
Deze cliënt kwam via de herbeleving letterlijk in situaties waar hij zijn kaken op elkaar moesten houden
Dan luister ik wat er tussen de tanden door gefluisterd wordt. Zijn voorgeschiedenis was opgroeien in eenzaamheid, nooit iets goeddoen, met een vijandige vader en een Nederlandse moeder die vader gehoorzaamde. Meestal vinden mensen met voorouderoorlogstrauma elkaar vanzelf. Ze zitten in dezelfde energie namelijk. Ze hebben a.h.w. een ”haakje” omdat ze nog iets uit te werken hebben met elkaar. Da’s een bekend gegeven voor mij.
Mijn cliënt had veel therapie gehad
Zijn vader, die hij ondanks die afwijzing trouw bezocht, had in zijn laatste jaren de fotolijstjes met zijn broers weer tevoorschijn gehaald en op het dressoir gezet. SS-ers waren het, opgegroeid in het arme Duitsland van 1939 zochten ze hun heil bij de SS. Wánt, alleen dan kreeg je warme kleding en eten en onderdak.
Er mocht, opgroeiend in het na-oorlogse Nederland niet over gesproken worden
De pijn van vader, omdat hij zijn grote broers nooit meer teruggezien heeft. Oh en de schaamte en schande én de pijn van vader, die was ín dit kind -mijn cliënt- als het ware mee geboren. Bij de conceptie krijg je via de energie van je ouders datgene mee wat jij in dit leven nog moet oplossen. Het leven valt niet altijd mee. Herkenbaar?
Collega Maarten Oversier schreef er een goed artikel over:
http://www.maartenoversier.nl/downloads/wo2.pdf
Eén gedachte over “Nee, ’t ís niet over! WO-II”