”Je kunt beter niet in regressietherapie zegt iemand van de groepsleiding”. Hij weet niet hoe hij zich moet voordoen.

Een jongeman van midden twintig komt zijn ex-vriendin tegen. Zij ziet er gezond en stralend uit.  Hij vraagt zich af hoe dat kan. Omdat hij met haar een jarenlang durende relatie had, waarvan alleen het eerste jaar niet saai en depressief was. Ze hadden een luxe leven, reisden naar alle continenten. Maar ze werden samen steeds depressiever. Zelfs als ze samen op de mooiste uitkijkpunten waren, kon hij het verdriet en het ongelukkig zijn voelen. Na lang aarzelen, breekt hij met haar. Nu hij haar terugziet, kan hij zijn ogen niet geloven. Ze ziet er zó stralend, zo levenslustig uit, eigenlijk zoals hij haar voor het eerst tijdens hun verliefdheid zag.  “Wat is er gebeurd?” vraagt hij verbaasd.

“Ik ben bij een regressietherapeut geweest”, antwoordt ze

Dat wil hij ook wel en hij vraagt meteen naar wie en waar. Later thuis realiseert hij zich dat hij niet bij dezelfde mevrouw zijn problemen wil voorleggen. Want hij zal ongetwijfeld ook ter sprake gekomen zijn in haar therapie. Dus komt hij naar mij. Ik woon in dezelfde wijk, slechts één straat verder. Eerst stuurt hij ellenlange mails.

Hij is erg bang. Ik zeg hem, dat het nooit erger kan worden dan nú

Omdat hij ergens middenin zit, en wij dat samen gaan uitwerken. Maar hij blijft bang. Want hij heeft stemmen in zijn hoofd, gemene stemmen, die zeggen dat hij niet deugt, en er toch nooit iets van hem zal worden. Zijn ogen dansen en draaien alle kanten op. Hij wíl ook wel, maar zijn verstand zegt nog steeds nee. Onze ‘’denker’’ is de baas, we zijn ver verwijderd van hoe we de dingen aanvoelen.

Dus stel ik hem voor, een uurtje over zijn probleem te komen praten

Hij zit vol met vooroordelen, en is bang, en heeft vele waaroms, en zijn jamaarslijst  is ook eindeloos. Al een jaar lang zit hij in een groep met jongeren, met ieder zijn eigen problematiek. “Ik verval steeds weer in mijn oude gedrag. Ik trek me terug en zeg niks meer. Lekker makkelijk. Hij is bang wat andere mensen van hem vinden, en probeert ze zoveel mogelijk ter wille te zijn. 

“Je kunt beter niet in regressietherapie gaan zegt de leiding”

In de groep heeft hij voorgesteld om in regressietherapie te willen gaan. Maar een van de behandelaars is erop tegen, omdat je nare dingen van vroeger dan opnieuw moet ervaren. Iets wat ik hier wil tegenspreken. Tijdens de sessie kijken en ervaren we naar hoe het wás en hoe het nú is! Wat voel je nu, wat er nog in je lichaam zit van een vroegere situatie. En of het nog nodig is om zo te reageren als jij altijd deed.

“Ik raak de werkelijkheid kwijt” is één van zijn uitspraken

Als hij komt, laat ik hem tekenen en stel hem vragen, over hoe hij wil dat zijn leven eruit moet zien. Wát wil hij bereiken? Hoe moet zijn leven eruit zien als de therapie klaar is? Het is belangrijk dat de cliënt vertrouwen heeft in de therapeut, en de therapeut in de cliënt, anders kan er niet gewerkt worden.

Zijn ouders zijn geëmigreerd, zijn broers en zussen wonen ieder in een andere stad, hij wil de familie meer bij elkaar krijgen. Want hij mist het familieleven en voelt zich eenzaam. Ik geef hem de tekening mee met de boodschap te overdenken of hij deze therapie wil. Zelf heb ik er vertrouwen in dat hij weer op de zijn eigen goede weg komt.

Piano spelen is zijn passie

Op feesten en partijen speelde hij de sterren van de hemel. Zijn moeder was een onzekere vrouw, psychisch instabiel, zoals hij zelf schrijft. En zijn vader gaf zijn vrouw in alles gelijk, nam het niet op als zij onredelijk was. Eens speelde hij op een groot feest piano, en ontdekte dat niemand echt luisterde, toen is hij naar zijn kamer gevlucht. Oma wilde ook altijd showen met hem op verjaardagen, maar uiteindelijk weigerde hij dit, kreeg er tegenzin in.

Na tien sessies zegt hij zijn goedbetaalde baan op (Soms zijn twee sessies genoeg om één item uit te werken)

Hij gaat weer studeren en volgt nu een opleiding voor pianorestaurateur en pianostemmer. Want daar ligt zijn passie. De relatie met zijn ouders is goed. Hij heeft zowel met zijn moeder als met zijn vader gesprekken gevoerd als een volwassen man. De relatie met zijn broers en zussen is uitstekend. Hij zelf neemt het initiatief om dingen te ondernemen samen en hij heeft weer een nieuwe relatie.

And last but not least, de stemmen in zijn hoofd zijn verdwenen.

Jouw probleem is niet raar. Angst en schaamte zijn de dief van je innerlijke groei.