Zilvergrijs haar

Tja, hoe moet ik dat nou uitleggen?” denk ik hardop. “Ach, ik kom je wel halen”  beslis ik impulsief en leg mijn vaste telefoon neer. “Waar herken ik je aan?” vraag ik haar. “Aan mijn grijze haar” zegt ze. “Steeds rechtdoor lopen” zeg ik “en dan tussen de flatgebouwen door. Ik klap de voordeur dicht en loop haar tegemoet. Met gemak vis ik haar uit de menigte die bestaat uit netjes geklede kantoormensen.

“Gelukkig herkende ik u meteen van de website”,

zegt ze wanneer we samen naar mijn huis lopen. Ze is mooi, jong serieus en heeft een probleem. Als we boven zitten, vraag ik waarom ze voor deze therapie koos. Het woord reincarnatie is wat haar aansprak én ze kan met de bus, plus dat het dichtbij is.

“Het is veel, heel veel, ik wil nu iets wat écht werkt”

vertelde ze me in ons eerste telefoongesprek. Haar grote ogen peilen me diep voordat ze begint te vertellen. “Ik moest van de huisarts naar de psycholoog en toen dat niet hielp naar de psychiater. Die laatste geeft me nu antidepressiva. Ik voel me achtentachtig in plaats van tweeëntwintig. Hij zegt dat mijn hele leven nog voor me ligt, en kijk eens naar de mooie dingen van het leven. Maar dat gaat niet, want dat beest ligt altijd op de loer. Elke nacht droom ik dat mijn vriend me verlaat voor die andere mooiere vrouw, waar hij dan té lang oogcontact mee had. Die droom is zo echt, dat ik hem ‘s ochtends als ik wakker word hard sla. Hij wil dat niet meer, en ik ook niet. Want dan ben ik hem natuurlijk écht kwijt”.

Ik schenk een glas water voor haar in. Nog steeds nieuwsgierig bekijkt ze met haar intens blauwe ogen.  “Wat wil je bereiken en, belangrijker wat verwacht je van jezelf?” “Ik wil niet meer zo boos zijn en overal de schuld van krijgen. En er is iets wat ik niet mag weten. Eigenlijk wil ik het ook niet weten. Daar ben ik nog het meest bang voor”. Haar jeugd komt ter sprake. Ze is het oudste kind van gescheiden ouders. Kreeg vanaf haar zesde een stiefvader en een moeder die haar niet meer ‘’moest’’. Nog steeds niet, moeder stuurt haar weg en keurt haar af. Zegt dat ze niet zo moet snaaien, omdat ze anders te dik wordt. De jongedame tegenover is superslank. Met op de achtergrond een vader die heel lief is, maar meestal niets zegt, die niets durft te zeggen. “Oh ja – zegt ze tussen neus en lippen door – ik heb drie dagen in de gevangenis gezeten. Tijdens het uitgaan kreeg ik ruzie met een ander meisje. Ik sloeg haar van me af en toen ze viel kwam ze verkeerd op haar hoofd terecht. Nu kan ik niet meer uitgaan. Mijn vriend wil het ook niet. Veel te gevaarlijk”.

Ze neemt een slok water en vervolgt; “Ik zei tegen dat meisje ‘’rotop’’, want ze wilde uit mijn glas drinken en ik dat vond ik zo vies. Ik heb me alleen maar verdedigd. Echt waar. Maar niemand geloofde me, ik moest in die cel zitten, terwijl de anderen werden verhoord. Het was zelfverdediging”.

“Mensen stellen mij altijd die rotvraag.

Zij weten van te voren al dat het mijn schuld is. Het is áltijd wat. En als ik mijn vader een vraag stel dan ben ik bang dat ik geen antwoord krijg, want hij zegt nooit wat. Ik heb het recht niet om te bestaan. De man van mijn moeder heeft me in elkaar geslagen toen ik veertien was. Mijn gezicht was blauw en ik bewusteloos. Daarna heb ik aangifte gedaan. Mijn moeder was boos omdat zij toen een advocaat moesten gaan betalen. Altijd heb ik last van rode wangen, ik schaam me ervoor”.

Ze bevoelt haar wangen, waar een dikke lichtkleurige laag make-up overheen zit. Ernstig – veel te ernstig – kijkt ze voor zich uit en valt stil. Ik laat haar even, schrijf nog wat en geef haar ruimte én koffie. Tijdens het koffie zetten bedenk ik dat ik de laatste tijd wel wat erg vaak aan mijn collega’s verteld heb dat ík niet aan schuld en schaamte doe. Allemaal opgelegd door de kerk. Dat zal me leren. Al eerder kwam ik erachter dat een té sterke mening over iets, cliënten oplevert die met datzelfde thema worstelen, maar dan uit een heel andere hoek komen. Voordat we beginnen zeg ik haar dat we samen door de hel moeten. En vraag of ze dat wil. Ze knikt wijs en lijkt niks bang.

Ik vertel haar dat als het onbewuste alles weet en als het in de toekomst bewust wordt, ze verder kan met haar leven. Dat ze vertrouwen in zichzelf moet hebben, omdat alle informatie in haarzelf zit.  Haar blik dwaalt af naar een zwarte diepe verte.

Als ze weg is, vraag ik me af. Waarom wil je grijs haar als je zo jong bent? Pas later hoor ik dat het mode is.

Jouw probleem is niet raar. Angst en schaamte zijn de dief van je innerlijke groei.
Vul hiernaast je telefoonnummer in en laat me je bellen voor een gratis intake →→→

Regressietherapie, het missende ingrediënt tussen psychologen, coaches en psychiaters

Toen ik ooit voor het eerst naar de psycholoog ging, dacht ik: ‘Hè, hè eindelijk iemand die alle problemen voor me oplost’. Ik vond mijn leven ingewikkeld, als de vrouw ván, moeder van twee opgroeiende kinderen, dochter van mijn ouders. Ik werkte als freelance grondstewardess  bij Transavia op Schiphol.

Elk voorjaar kwam er op mijn werkplek een ‘nieuwe lichting van de opleiding’ frisse jongedames en – heren die ineens alles béter wisten. Met hun zojuist verworven kennis, denderden ze over me heen.

Tijdens mijn eerste bezoek aan de psycholoog snotterde ik een half doosje tissues vol. Een dag later stond ik in het theater oog in oog met deze man. Door mijn opvoeding groette ik hem gewoon, ik schrok er zelf van. Hij gaf geen krimp. Gelukkig.

Meteen bij de volgende afspraak deed hij mij over aan een tranenbestendiger vrouwelijke collega met lichtblauwe ogen en een kille koele blik. Af en toe schreef ze iets op. Er kwam uit, dat ik veel voor de ander deed en er niets voor terug kreeg. Ik wilde aardig gevonden worden. Het liefst door iedereen. Gelukkig is dat lang geleden.

Met regressietherapie heb ik  alle items ‘’aangepakt’’ die mij dwarszaten. Zodat ik nu een pakket ‘betere problemen’ heb. Want problemen zullen er altijd zijn.  Vroeger  kon ik  vreemd reageren in situaties, en zélf het waarom hiervan niet begrijpen.

Veel ondergesneeuwde en verborgen  zere plekken zijn blootgelegd, ervaren, begrepen en zodoende verdwenen. Zodat er energie overblijft om te leven in plaats van te óverleven.

Wat is regressietherapie?

Jouw probleem is niet raar. Angst en schaamte zijn de dief van je innerlijke groei.
Vul hiernaast je telefoonnummer in en laat me je bellen voor een gratis intake →→→

Ik ben Laura Daggers-de Koning regressie en reïncarnatietheapeut sinds 2010
Je kunt me boeken de lezing “Regressietherapie de missende link tussen psycholoog psychiater en coach’’.

Een patroon waaraan vastgehouden wordt, ook al is het destructief, voelt veilig, bekend én zoals het leven hoort te zijn. Het is iets van vroeger wat goed voelt, maar in het nú hoort het niet thuis.Tóch – en ik ben ervaringsdeskundige – kan het leeg verdrietig en doelloos voelen, als je die stap genomen hebt. Die stap om beter voor jezelf te zorgen, jezelf op de eerste plaats te stellen.  Iets wat uitgelegd wordt – vooral door vrouwen – als egoisme. Dit woord egoisme heeft voor velen een nare klank.  Maar het is wel zo, dat wanneer je jezelf op de eerste plaats zet, je beter voor jezelf kunt zorgen. Zoals in het vliegtuig wanneer in een kritieke situatie de zuurstofmaksers naar beneden komen, de moeder er eerst eentje zelf op moet doen, voordat ze haar kind kan helpen. Dat is een goed egoisme. Een slecht egoisme is bijvoorbeeld een ”hebbert”.

Vaak vraag ik me af, waarom blijf zo een vrouw bij die destructieve man? Ik had eens een client die ontdekte dat na twee sessies haar probleem verdwenen was. Ze wilde nog doorgaan met de sessies, om zichzelf te ontwikkelen, zo zei ze. Ze was altijd bezig voor man en kinderen, huis en tuin, ja waste zelfs zijn auto. Haar man respecteerde haar niet, ging ver over haar grenzen heen. Als ze niet deed wat hij wilde, dan mishandelde hij haar. Fysiek was hij sterker, mentaal was hij haar ook de baas.

Regressie is als een rommelige kast, die je liever niet op wilt ruimen. Waar allerlei narigheid in zit die je allang niet meer nodig hebt. Daar waar de energie van een ander zit, kan jouw energie niet zitten. Je kunt niets met de energie van die ander. Maar je eigen energie is er wel uitgemanoeuvreerd. Vanaf de geboorte krijgt elk mens zijn eigen authenticiteit mee. Jezelf mogen zijn, eigenlijk zou ik willen zeggen, jezelf móeten zijn met een gezond egoisme. Dán houdt je dit leven het langst vol. Niet-eigen-energie is de negativiteit van andere, waarschuwende stemmen van ouders, tantes, ooms, leerkrachten én vrienden, waar je mee opgescheept zit. Soms draag je ook goedbedoelde niet-eigen-energie met je mee.

Langzaamaan kwam haar probleem terug.

Omdat ze leeft in de waarheid van vroeger. Haar zelfrespect is weer verdwenen, ze weet waar het aan ligt, maar kan niet verder zonder dit ”veilige” gevoel van vroeger, wat haar man haar nu geeft. Het is een keuze. Ze leeft in de waarheid van toen. En in die tijd was zij hulpeloos en nu is ze volwassen en heeft alle potentie van een volwassene

Zet jij die waarheid van toen en die van nú eens naast elkaar!

Toen had je geen keuze, maar nu? Verleden en heden mengen niet.

Stel jij jezelf de vraag eens of jij voor jezelf wilt kiezen?

Pieter Wierenga schreef in zijn boek “Ongenode gasten” over indringers in de menselijke geest. Onnodige ballast dus. Angst, schuld, schande en schaamte overheersen ons soms. Maar. . .

“Wanneer je jezelf spiegelend maakt, krijgt de ander terug wat hij je stuurt. En dan moet hij er zelf iets mee. Als iemand jou kwetst, zoals we dat noemen, en je accepteert dat niet, dan moet hij er zelf iets mee. Het is ónmogelijk dat iemand jou kwetst, het is een beslissing van jezelf. En als jij beslist, daar heb ik geen zin in, dan gaat het terug en dan moet die persoon er zelf iets mee. Terwijl je naar die ander kijkt zeg je ‘oh’ en vraagt hem wát die nou over zichzelf vertelt. Want het komt niet van jou. Je moet het niet binnen laten komen. Heel simpel, dan weerkaatst het. Als je zelf goed in jezelf aanwezig bent, dan kan er niks van buitenaf in.Wees goed aanwezig en je hoeft je nergens zorgen over te maken. Als je óh’ zegt, dan overwéég je die woorden niet eens”.

Da’s natuurlijk gemakkelijk gezegd. Pieter is 83 jaar en heeft veel levenservaring opgedaan. Hij heeft me geleerd naar mezelf te kijken.Want iedereen heeft zijn vaste strategie waarmee hij in de loop van het leven ”overleefd” heeft. Soms loop je dood op jouw manier van leven. En raak je steeds verder uit je eigen energie. Slurpt je omgeving alles op.  Dan is het handig om er eens naar te kijken, zodat je erachter komt waarom jij steeds zo vastloopt in relaties.  Die strategieen kunnen een behoorlijke ballast zijn. Of blijf je liever doormodderen zoals ik lange tijd deed? Want zeg nou zelf, wat is er nou leuker dan zín in het leven te hebben? Zin om te leven en zin ín het leven.

Pieter Wierenga overleed 13 maart 2014

Jeugd,  ‘’Sessie-light’’ en Bewustwording

Toen ik zestien was, had ik een vriendje van negentien die goed paste bij de familie. Met mijn vader en moeder legde hij een kaartje. Met mijn broer sprak hij stoere taal, met mijn zus flirtte hij en met mijn schoonzus badmintonde hij de ballen uit zijn broek. Zijn vader was een gerespecteerd politieagent, en was met zijn moeder lid van dezelfde kerk als wij. Hij was van het ‘houtje’. Een goede partij, volgens mijn moeder. Ach, wat kon ik zeggen, ik had hem zelf uitgezocht. Toen ik na een jaar schrik, shock en trauma voor hem een brief mét postzegel op mijn rotanstoeltje klaar had staan, waarin stond dat ik het uitmaakte, vond mijn moeder dit geen goed idee.

Wat ze niet wist is, dat hij in een gáng zat, en ik vaak als lokaas voor zijn vrienden diende, om die te kunnen laten stelen. Soms etaleerde hij me alvast in een kroeg, om als er toenadering door deze of gene gezocht werd, ineens voor mijn neus te staan. Ook wist moeder niet dat we nogal eens op het politiebureau zaten, omdat hij zijn Puch zo had opgevoerd, dat we als duivels over de weg scheurden. Grensverleggend gedrag, vanwege zijn vader? Thuis had ik vooral gehoorzaamheid geleerd. De brief ging op de post. Ik zette mijn zin door.

Laatst kreeg ik een cliënt in mijn praktijk, die het nooit nodig had gevonden  ergens over te praten. Hij schikte zich naar de ander. In gezelschap, als hij  – heel soms – wél iets wilde zeggen, en daarvoor een hap adem nam, was de ander hem steeds een ademteug voor. Hij praatte twee sessies twee uur vol. Was zó verbaasd dat hij zoiets kon! We deden nog een ‘’sessie-light’’. Daarna voelde hij zich kilo’s lichter en kon weer goed naar de wc. De klacht was obstipatie. Het stroomde niet door. Zoiets. Grappig toch, dat als het in je leven niet stroomt het spijverteren in je lichaam ook stagneert.

Of is dat gewoon logisch? Past u op, bewustwording dreigt.

“Gezond verstand is dé collectie vooroordelen die je verzameld hebt voordat je achttien was”  Albert Einstein

Nadat je als jong volwassene uit huis gaat en in een relatie stapt, kun je tot de ontdekking komen, dat zowel de aanbidding en de verliefdheid, die overging in liefde, zelfs het ‘’samenzijngevoel’’ verdwenen zijn. Dan moet je gaan loslaten, omdat de basis die overblijft onvoldoende is.  Weet één ding zeker. In een relatie ben je niet elkaars eigendom.

Loslaten

Het loslaten dat volgt, gaat meestal niet zonder pijn, verdriet en verwijten over en weer. Soms blijft een van de twee zwijgen. Dat is een strategie, zo geleerd van vroegere situaties. De ander kan daardoor juist gaan verwijten en schreeuwen. Ook een strategie. Hopelijk heb je iets bijgeleerd én er iets bij gekregen. Maar meestal ben je iets kwijtgeraakt. Een stukje van jezelf, of  een groot stuk zelfs. Je gaat alleen verder, maar het gekke is, dat je die ander – ondanks alle narigheid – nog steeds heel erg mist. Het voelt als een leegte.  Dat stuk ‘’leven’’ van jou is nog bij die ander. Kán ook zijn dat je de onverwerkte ellende van de ander nog bij je draagt. Dat betekent dat je daar nog iets van jezelf moet gaan terughalen. En vaak ook iets teruggeven, omdat dat niet van jou is. Bijvoorbeeld woorden of gevoelens. Soms ”droeg” je iets voor de ander.

Ziel of ego?

Wanneer je weer bij jezelf bent, kun je alles loslaten en je verder gaan ontwikkelen. De weg naar volwassenheid wordt dit ook wel genoemd. Je knoopt een nieuwe vriendschap aan. Of je krijgt een nieuwe liefde, of neemt een nieuwe baan, waardoor je leven verandert, en jij je steeds verder ontwikkelt tot een ”heler” mens. Sommige mensen denken dat zij hun verstand zijn. Maar het is de ziel die behoefte heeft zich te ontwikkelen. En het is het ego dat het tegenhoudt.

De weg van het leven is geplaveid met obstakels die er juist zijn om jou een heler mens te maken. Een mens, die zichzelf niet minderwaardig, maar  waardig vindt. De moeite waard.

Wat kan je in regressie allemaal loslaten?