Ik wens je fijne kerstdagen en een gezond 2020 toe.
Met de hartelijke groeten Laura Daggers
Transpersoonlijk Regressietherapeut Haarlemmermeer
Blog
Bruiloftsdiner
Tijdens een bruiloftsdiner van mijn vriendin en haar partner
ontdekte ik dat ik weer over mijn werk zat te praten. Omdat ik zei: “Oh ik had me voorgenomen dat niet meer te doen”, antwoordden de jongelui dat ze het juist heel erg geïnteresseerd waren.
Ik dacht dat moet ik niet meer doen, want destijds toen ik net de opleiding begon was ik zo enthousiast over de effecten van regressietherapie dat ik dat aan iedereen die maar een -luisterend- oor bezat, graag en vaak vertelde. Over hoe helend regressie was. Ik had toen een ‘’beste’’ vriendin.
De samenstelling van mijn vrienden is niet meer wat het was.
Dat is heel erg veranderd vanaf mijn vijftigste zo’n beetje, toen ik de opleiding begon. Dat is allemaal begonnen vanaf het moment dat ik de opleiding bij SRN, en later Tasso startte. Mijn beste vriendin verweet me dat ik altijd over mijn studie en werk praatte, en ik haar visite er ook mee lastigviel. Ik denk dat ze gelijk had. In mijn enthousiasme sloeg ik wel eens op hol. Over hoeveel mooier je leven er dan uitzag, na een paar sessies.
Daarna heb ik me voorgenomen er niet meer over te praten. Dat lukt meestal wel, en soms niet.
Ook een van mijn kinderen gaat met de hakken in het zand, als ik over regressietherapie en de mooie gevolgen vertel. Als ik vertel dat je zo verschrikkelijk veel kunt bereiken. En als je nou denkt, dat ik vanwege mijn werk zo’n leuk leven heb, dan heb je gelijk en ongelijk. Want het leven offreert mijn ook behoorlijk vieze kunstjes. Want ook therapeuten hebben een proces te gaan. En naast partner van, moeder van twee, en oma van vijf heb ik een rijk leven, maar niet geheel zonder problemen die altijd maar weer om een oplossing vragen. Ik ga dus regelmatig zelf ook in therapie. En dan steeds weer bij andere therapeuten. Gewoon het leerproces van het leven vind ik. Ach ja, dat klinkt ook weer zo belerend, maar ik vind het wel zo.
Hans ten Dam die zei destijds, dat de formatie van je bezoek
en de mensen met wie je omgaat, steeds verandert. Soms komt er iemand bij, of er gaat iemand af. Dat heet ‘’leven’’. Zoals de trein van Groningen naar Maastricht. Die reis kun je in één keer doen. Maar je kunt ook opstappen, uitstappen, ergens een tijdje verblijven, dan weer opstappen, uitstappen, andere nieuwe mensen ontmoeten. Sommige mensen laat je achter, voor een paar jaar, of voor dit leven. Vriendschap die je ooit maakte hoeft niet over te gaan door een misverstand. Je kunt altijd weer contact opnemen. Als je bereid bent de hand in eigen boezem te steken. Je kunt de ander niet veranderen maar wel jezelf.
Tijdens de opleiding kreeg ik te horen,
dat ik steeds aan het geven was aan mijn beste vriendin. Het water stond me aan de lippen. Toen ik stopte met geven werd ze ontzettend boos op mij. ‘’Je gaf haar eerst snoepjes, en nu krijgt ze niks meer’’, werd mij toen verteld. ‘’Je verwent haar niet meer, maar je pakt iets van haar af, wat ze altijd van jou gewend was’’. Ik begreep de boodschap meteen, en moest de vriendschap opzeggen, omdat het op een verkeerd aangeleerd patroon was gestoeld. Dit moest van mezelf. Dat deed erg zeer, en mijn vriendin was niet voor een goed gesprek in. Want dát had zij dan weer niet geleerd van huis uit. Pijnlijke gebeurtenis.
Copyright Laura Daggers-de Koning
Pijnplekken in een relatie
De laatste tijd lig ik nogal eens
in de clinch met mijn lief.
Pijnplekken in een relatie. Dat heeft altijd een reden. Onbewuste zaken steken dan de kop op. Omdat we elkaar al vijftig jaar kennen, moet ik telkens weer de hand in eigen boezem steken. En kijken waar bij mij de pijn zit. Die van hem is zijn taak. Want anders worden de ruzies zo lelijk.
Pijnplekken zijn er altijd in een relatie.
Dat wil ik natuurlijk niet, en hij ook niet. En toch en toch en toch, we hebben allemaal onze schaduwkant. Want een mens is niet alleen maar fantastisch, goed en leuk. Eenieder heeft zijn donkere kanten. De ooit gekwetste kanten, die opspelen tijdens een ruzie.
Dat voelt dan hartstikke moeilijk om daar mee te leven
‘’walk a mile in my shoes’’, is een waarheid. Als een koe. En ja, je kunt het natuurlijk aanleggen met een ander liefje of hunk, -keuze te over op het www- maar ook daar breng je je eigen –oude onverwerkte stukken- mee.
Het is nooit wat het lijkt, als je je vergelijkt met die ander.
Ik zeg dat ook omdat ik laatst de partner van mijn cliënt in therapie kreeg. Ik wist dat niet, tot een half uurtje voordat de partner mijn praktijk binnenkwam. (Verschillende namen en verschillende locaties, en onvolledig ingevulde intake, waar ik niet achteraan ben gegaan.)
En dat is dus net een maatje te groot voor mij, want daar ben ik niet voor opgeleid, voor relatietherapeut.
De een zijn verhaal is net zo erg, als dat van de ander. Ik werk dan met de delen, die elkaar het meeste verdriet doen, of de ergste woede opwekken (onder woede zit ook verdriet en angst)
Dat elkaar verdriet doen, is nooit voor de partner bedoeld, net zomin als die woede dat is.
Ik houd van mensen, en van elk van mijn cliënten.
Want ze komen met problemen die levensgroot, bedreigend, angstig en pijnlijk zijn. Ze liggen er wakker van. En ik ben ook maar een mens, en begin dan partij te trekken. Dat wil ik niet, maar dat gaat automatisch. Dus veel onverwerkte pijn, en onder het kleed geschoven kindjes, letterlijk, komen hier tevoorschijn. Ook bij mij. Want trauma van vroeger dient zich bij elke situatie weer aan.
Je kunt dissociëren, associëren is dan té pijnlijk meestal,
of je verliest je in gewelddadig gedrag. Zowel verbaal als handtastelijk. Zolang de trauma’s niet verwerkt zijn blijven ze omhoog komen, zoals een bal die je probeert onder water te houden. Gewoon de wet van de zwaartekracht? Of is dit een andere wet, professor, natuurkundige of anders hoog opgeleide met brains?
Zoals Eckhart Tolle zegt. “Relaties doen geen pijn, maar wel de oude onverwerkte zaken die je meebrengt in een relatie”.
Elimineer je angsten, kijk ze aan, kijk ze in de ogen, en je zult ontdekken, dat het niets anders is als een innerlijk deel van jou, dat zo reageert, omdat het toen, destijds heel nodig was. Heel essentieel, zelfs van levensbelang.
Ik ben Laura Daggers-de Koning
Regressie- en reïncarnatietherapeut sinds 2009
Van Chaos naar Rust
Inhoud “Van Chaos naar Rust’’
Wat krijg je voor je geld?
Wat krijg je?
Kennismakingsgesprek telefonisch
of via Skype
of persoonlijk in mijn praktijkruimte
Twee tot vier telefoongesprekken
Twee sessies van 1,5 tot 2 uur
Ongeveer tien filmpjes met opdrachten, direct uitvoerbaar
Drie telefoongesprekken
Telefonisch contact (indien nodig, tussendoor)
Email-wisseling
App-contact (indien jij dat wilt)
Duur van Intensief Programma “Van chaos naar Rust”
Het programma duurt drie maanden, en je mag er een jaar over doen.
Mijn advies, is neem niet teveel pauzes.
De sessies werken door, ook al merk je het soms niet.
Het onbewuste wordt bewust.
Jouw resultaat na “Van Chaos naar Rust”
- Je voelt je rustiger
- Je bent uitgerust en opgewekt
- Je voelt je gezien en gehoord
- Jij begrijpt en waardeert jezelf
- Er is een betere binding met je partner
- Je kunt het leven nemen zoals het komt
- Je creëert een goede sfeer met je huisgenoten
- Je voelt de waardering van je familie
** Review Van-Chaos-Naar-Rust**
Wil jij dat ook? Dan zou ik zeggen:
“Bel me meteen, nu”. 06 42 662 735
Vijf korte verhalen “Uit de klei getrokken” Gratis
“Uit de klei getrokken” from Laura Daggers-de Koning on Vimeo.
Stel me je vraag per mail of telefoon
info@lauradaggers.nl
06 42 662 735
Review van Chaos naar Rust Tanja van Berg
Review Van-Chaos-naar-Rust
Al een tijdje was ik op zoek naar tools om meer rust in m’n hoofd te krijgen en ‘toevallig’ deelde een vriendin de oproep van Laura op Facebook.
Na een eerste aarzeling gaf ik mezelf op. Het eerste telefoontje vond ik spannend en toch voelde Laura al snel vertrouwd en voelde ik me vrij om te delen wat ik graag wilde aanpakken in ‘Van chaos naar rust’.Het programma betekent veel graafwerk in jezelf.
Veel schrijven ook en dat vond ik fijn, inclusief gebeurtenissen uit het verleden (positief en negatief) die al schrijvend en onderzoekend naar boven kwamen. Een soort achtbaan met flashbacks die zorgt voor een sterker anker (hoewel eerst ‘los’ gaat tijdens het programma) in jezelf.
Puur praktisch: de combinatie online ‘lessen’ en live sessies vond ik perfect. Ik kon mijn eigen tempo aangeven en zo in mijn eigen tijd doen wat paste. In de afgeschermde online omgeving zie je wanneer je volgende les klaarstaat en de video’s van Laura zijn duidelijk en praktisch. Je kunt pauzeren en terugspoelen wanneer je wilt en voor de volledigheid zijn de lessen ook uitgeschreven te downloaden.
De twee live sessies waren heftig en zetten veel in beweging.
Door Laura naast me tijdens de live sessie (en tijdens het hele programma trouwens) voelde ik me safe en beschermd om los te laten wat niet (meer) bij me hoort.
Tijdens het uurtje van Hoofddorp terug naar huis in de auto voelde ik me bevrijd in plaats van katterig, ondanks – of juist dankzij – tranen, lachen en een berg andere emoties.
Een 180 graden ommekeer of grote verandering merk ik niet in mezelf.
Wel herken ik mezelf weer meer door het traject met Laura
en sta ik nu sterker en bewuster, met meer rust dan chaos in m’n bovenkamer en dat was het doel!
24-08-2019 Tanja van den Berg
WIL JIJ DIT OOK?
Bel me dan 06 42 662 735
Ik geloofde er niet in
Dus ik geloofde er niet in
Toen ik in 2002 de docent Rob Bontenbal een reïncarnatiesessie zag doen dacht ik: Yés dit wil ik ook leren!!
Ik was toen nog receptioniste bij Transavia met leuke collega’s. Mooie tijd waarin ik veel over mensen leerde. Ik dacht ook, “maar ik hoef niet in vorige levens” van mezelf te kijken. Want dat vond ik te zweverig.
Ik geloofde er niet in
Nou! Had ik die gedachte maar nooit gehad. Want dat heb ik geweten.
Je moet namelijk al je eigen items doorwerken voordat je cliënten kunt helpen.
In de tweede klas van de SRN kwam ik tijdens het huiswerk maken terecht in een leven waarin ik gestenigd werd.
Ik had gevreeën met mijn vriendje. Hij mocht dit wel, maar ik niet. Dus werd ik naar het marktplein gesleurd, in een kuil gezet. En iedereen mocht net zo lang stenen gooien totdat ik dood was. Mijn vriendje stond er op afstand bij. Als Laura Daggers dacht ik: “ja ja, het zal wel”.
De volgende ochtend stond er een foto in de krant van een vrouw met haar baby op haar arm.
“Gered van de stenigingsdood”
Ik kon mijn ogen niet geloven, daar stond mijn verhaal. Deze vrouw was beschuldigd van overspel, maar gered door haar mede dorpelingen.
Mijn geloof in reïncarnatie werd steviger. Latere sessies, gedaan door docenten en mezelf, bevestigen dat je behoorlijk last kunt hebben van flarden van vorige levens, waar je in het nu niets van begrijpt, en die je belemmeren gelukkig te leven.
Voor mij is het een lange weg geworden.
In 2010 begon ik mijn praktijk.
Zelf word ik er ook een blijer mens van, gelukkiger.
Ik ben steviger geworden door mijn sessies.
Ik houd van mijn werk 🙂
Ik ben een blijer mens. En ik ga door tot mijn 80ste.
Rob Bontenbal verkoos deze rouwkaart
Je weet nooit wanneer iets voor het laatst is
‘’Je weet nooit wanneer iets voor het laatst is’’
Dit is een van mijn uitspraken. Tegenwoordig.
In de afgelopen zeven weken verloor ik twee mensen aan de dood. Mijn zwager, die zijn hele leven op zijn boerderij woonde, en mijn vriendin X. de paragnost, waar ik zo verschrikkelijk mee lachen kon. Ze vertelde, voorspelde me dingen die ik helemaal niet wilde horen of weten. Of waarvan ik dacht dat het nooit zou gebeuren. Ze had altijd gelijk. Ook al weet ik dat de overledene nooit weg, een soort van om mij heen is, is het heel verdrietig vrienden en familie te verliezen.
Mijn zwager, die de afgelopen jaren, na de dood van zijn vrouw regelmatig bij ons aan tafel aanschoof, was gewoon klaar met zijn leven (87) en zei vaak:
“Laat mij maar doodgaan in mijn slaap’’.
Nadat hij als achtjarige achterop de fiets van zijn vader naar het ziekenhuis gebracht werd, in een stoel gezet, vastgebonden en zijn amandelen geknipt werden, wilde hij niets meer met de huisarts, tandarts of specialist te maken hebben. Zijn hele leven was hij doodsbang voor alles wat een witte jas droeg.
Op een dag, kwam zijn huisarts – in burger natuurlijk- bij hem thuis, voor een gesprek over euthanasie.
De arts weigerde en verwees hem naar het ziekenhuis voor een onderzoekstraject. Vlak nadat de arts vertrokken was, – ik wist niets van dit artsenbezoek- belde ik hem. En kreeg zijn dochter aan de lijn, die zei dat pa even naar het toilet was. ‘’Hij is boos’’, zei ze.
In de nacht daarop overleed hij in zijn slaap. ‘’Hij zag er vredig uit’’, zei zijn dochter. Ik vind dit genadig. Maar ik mis hem wel heel erg. En wanneer was de laatste keer dat hij bij ons gegeten heeft, vroeg ik me af.
Hij was een nachtmens
En als ik vlak voor het slapen gaan dacht: “Oh, ik zal nog even vragen of hij van de week komt eten hier”.
Dan kon dat ook na twaalven. Zelfs tot 02.00 uur. Hij was altijd in voor een gesprek. Waar vind je dat nou nog? Ook al was hij stokdoof, met het gehoorapparaat uit konden we een gesprek hebben. Wanneer was die laatste keer toch? Ik pijnig mijn hersens. Doof zijn maakt eenzaam. Een gehoorapparaat heeft zijn grenzen.
Tijdens de herdenkingsdienst hadden de kleinkinderen een fles jonge jenever bij zijn kist staan. En dronken een borrel op opa. Mijn zwager lustte een borrel, en shagjes.
Nooit meer een sigaretje met hem roken.
Het maakt me verdrietig. Ik weet wanneer die laatste was. Gelukkig wel.
Van de week was de uitvaartdienst van mijn vriendin, de paragnost.
We konden altijd heerlijk onbeheerst lachen, om alle dingen van het leven. Maar verdriet was er ook natuurlijk. Zeker voor haar. Ze was niet voor niks helderhorend en helderwetend geworden.
Haar jeugd was een aaneenschakeling van geweld. Zodoende ontwikkelde ze haar gave al vroeg. En stak, dat wat ze zag en hoorde in haar hoofd, niet onder stoelen of banken. Waardoor van jongs af aan, zowel haar vader als haar moeder gewelddadig waren. Alleen naar haar toe. Ze vroeg zich altijd af, waarom er niemand van de kinderen was die haar hielp?
Ze vonden haar een duivelskind.
In therapie mocht ik haar verhalen horen.
Maar zij bleef in liefde. Zoveel liefde had ze, dat ze het hele familie-karma droeg, tot in de grootouderlijn aan toe. Ze was een helper. Ze wilde het allemaal oplossen.
Haar lichaam kon niet op, tegen zoveel verdriet en verzwegen geweld (Jappenkamp, opa tegen oma, oma tegen kinderen, de ketting van geweld die niet stopt).
En zij wilde het allemaal oplossen. Het is haar longen, haar lichaam fataal geworden. Ook mij voorspelde ze veel, zodat ik het wel eens met een korreltje zout nam. Om later te ontdekken dat het toch wel uitkwam. Ze voorspelde dat ik les zou geven aan een groep leerlingen. Wat afgelopen jaar is gebeurd. Ook voorspelde ze dat er een zieltje rondom mijn dochter, die toen al twee kinderen had en geen gezinsuitbreiding wilde, rondwaarde. Ook dat kwam uit. Ik weet nog wel de laatste keer dat ik mijn vriendin sprak, maar niet meer het laatste contact via de whats-app.
Op de dag van haar uitvaartdienst
was ik vroeg op weg. Ik kende het crematorium niet. Totdat ik ineens achter een lijkwagen reed. Haar lijkwagen, die stopte. Knipperlichten gingen aan. De begrafenisondernemer stapte uit, en ging eerbiedig voor de wagen uit lopen. Even later voegden haar man, kinderen en kleinkinderen zich achter de auto. Ik geloofde mijn ogen niet. Ik nam een foto en moest grinniken.
Want ik zei altijd tegen haar: “Niet zo eng met die geesten doen hè?” Toeval bestaat niet, zei ze. Zelfs nu nog kon ik even met haar lachen. Daarna heb ik tijdens de dienst erg moeten huilen. Want wat ga ik haar missen. Ik mis haar nu al. Altijd die laatste keer, waarvan je niet weet dát het de laatste keer is.
Trouwens, aan mijn zwager vroeg ik bij leven, of hij me een teken wilde geven als hij dood was. Hij zei: “Dood is dood en daarna is er niks meer’’.
“Maar als het niet zo is, geef me dan een teken. Maar niet zo eng hè, niet midden in de nacht of zo’’.
Samen met mijn lief, half negen
op de zondagochtend, kwam er ‘’iets’’ met een bonk tegen het slaapkamerraam. Een zeer onbekend geluid voor ons beiden.
Alsof er iemand hard op de ruit sloeg. Iets wat hij vroeger ook deed.
Hij deed dit op dezelfde dag dat we zouden gaan condoleren, op zijn boerderij waar hij in dezelfde kamer lag opgebaard als waar hij geboren werd.
Er vallen gaten in mijn leven. Ik ga hem missen.
En haar ook.
Copyright Laura Daggers-de Koning
17-08-2019
Wat ik zeker weet is:
Dat ik het onbewuste bewust maak,
bij de cliënt die om hulp vraagt.
Dat de therapie niet zweverig of spiri is.
Maar down to earth.
Wat ik zeker weet is:
Dat ik met het helpen van de cliënt lang wil doorgaan, want het heeft zo’n enorm effect, dat de gevolgen nauwelijks te overzien zijn.
Wat ik zeker weet is:
Dat veel mensen rondlopen met flarden van vorige levens, die hun ontwikkeling in de weg zitten. En wat ik zeker weet is dat als het minuscuul is uitgewerkt dat het, tot in het diepste van je ziel is uitgewerkt dat je het waarom snapt, en dat het onbewuste dan bewust is, en de polariteit eraf is, en dat je zeker weten vérder kunt met je leven.
En ik weet ook zeker:
Dat ik heel gelukkig word van dit werk. Zodat ik het veel en vaak wil blijven doen. Om zoveel mogelijk mensen te bereiken ben ik bezig met een online programma dat ik al met proefpersonen gedaan heb, en waarvan de mensen heel blij zijn. En er goede resultaten zijn. Daar word ik heel blij van.
Wat ik zeker weet is:
Dat de oplossing in je probleem ligt, ik heb nog nooit gewerkt met een client, die niet de oplossing in zichzelf had. Het plaatje is aan het eind van de twee uur durende sessie weer helemaal rond.
Cliënt zegt ‘dat ik dit nou geen twintig jaar eerder deed’. En
“dat het zo licht buiten is, ineens”.
“Scheen de zon ook al toen ik binnenkwam?”
Wil je er meer over weten? Bel of mail me.
06 42 662 735 of info @ lauradaggers.nl (alles aan elkaar)
Want je gaat niet in therapie om iets af te leren, maar om iets terug te halen. Iets wat je onderweg met leven verloren bent.
Copyright Laura Daggers-de Koning
**Tanja** **Review**
**Intensief Programma**
**Van-Chaos-naar-Rust**
Al een tijdje was ik op zoek naar tools om meer rust in m’n hoofd te krijgen en ‘toevallig’ deelde een vriendin de oproep van Laura op Facebook.
Na een eerste aarzeling gaf ik mezelf op. Het eerste telefoontje vond ik spannend en toch voelde Laura al snel vertrouwd en voelde ik me vrij om te delen wat ik graag wilde aanpakken in ‘Van chaos naar rust’.
Het programma betekent veel graafwerk in jezelf. Veel schrijven ook en dat vond ik fijn, inclusief gebeurtenissen uit het verleden (positief en negatief) die al schrijvend en onderzoekend naar boven kwamen. Een soort achtbaan met flashbacks die zorgt voor een sterker anker (hoewel eerst ‘los’ gaat tijdens het programma) in jezelf.
Puur praktisch: de combinatie online ‘lessen’ en live sessies vond ik perfect.
Ik kon mijn eigen tempo aangeven en zo in mijn eigen tijd doen wat paste. In de afgeschermde online omgeving zie je wanneer je volgende les klaarstaat en de video’s van Laura zijn duidelijk en praktisch. Je kunt pauzeren en terugspoelen wanneer je wilt en voor de volledigheid zijn de lessen ook uitgeschreven te downloaden.
De twee live sessies waren heftig en zetten veel in beweging. Door Laura naast me tijdens de live sessie (en tijdens het hele programma trouwens) voelde ik me safe en beschermd om los te laten wat niet (meer) bij me hoort.
Tijdens het uurtje van Hoofddorp terug naar huis in de auto voelde ik me bevrijd in plaats van katterig, ondanks – of juist dankzij – tranen, lachen en een berg andere emoties.
Een 180 graden ommekeer of grote verandering merk ik niet in mezelf. Wel herken ik mezelf weer meer door het traject met Laura en sta ik nu sterker en bewuster, met meer rust dan chaos in m’n bovenkamer en dat was het doel!
24-08-2019 Tanja van den Berg
Review van Dhr. S.B.
‘’Je vraag was of ik wilde laten weten of het programma ook geschikt is voor mannen. Ik heb geen aspecten kunnen vinden die specifiek op mannen of op vrouwen zijn gericht. Bepaalde uitdagingen komt ieder mens tegen in het leven en ik weet niet of er vrouwelijke en mannelijke manieren zijn om die in kaart te brengen.
In elk geval ben ik niets tegengekomen in je aanpak waarvan ik zeg:
dat moet je nooit met mannen doen! Wat heel prettig is om te merken, is dat je genoeg levenservaring hebt om ook mededogen te hebben met mannelijke eigenschappen en (on)hebbelijkheden. Niets dodelijker dan therapeuten die mannen wel eens even zullen opvoeden’’.
De vragen die je stelt over de manier waarop iemand omgaat met boosheid en verdriet,
en welke voorbeelden je daarin hebt gehad, zijn belangrijke vragen. Ik had ze al eerder beantwoord, maar het kan zeker geen kwaad daar opnieuw bij stil te staan en te zien of er nu misschien andere antwoorden komen. Ook de les over overtuigingen die iemand kan vormen, is een belangrijke. Wat de aanpak nog krachtiger zou maken, is denk ik dat je daar als therapeut uitgebreider bij stilstaat. Nu had ik soms het idee dat de sessies op zichzelf stonden en maar gedeeltelijk aansloten bij de thema’s die de in je vragenlijsten aankaartte. Natuurlijk is er veel voor te zeggen een sessie te baseren op wat er nu actueel is bij iemand, maar toch mis ik daarbij een beetje een vaste koers in het programma.
De sessies zelf hebben me wel wat opgeleverd,
getuige de eindeloze hoeveelheid dromen die ik sindsdien heb. Er is dus kennelijk wel het een en ander losgekomen dat moet worden opgeruimd. Wel vraag ik me af of al dat gedroom niet een beetje doorschiet en er misschien nog iets moet worden afgehecht.
Je aanpak in de sessies is heel voorzichtig,
zeker in de ogen van iemand die Pieter gewend is. Daardoor vroeg ik me wel eens af of het wel iets zou doen, maar op je eigen manier kom je toch wel degelijk tot resultaat. En een van de belangrijkste dingen is veiligheid. Die heb ik bij jou zeker ervaren.
Review van Dhr. S.B.
d.d. 23-09-2019
Maarten Oversier “De tranen van de voorouders”
Maarten Oversier, collega regressie- en reïncarnatietherapeut in Roden
vertelt over de verbinding die wij hebben met onze voorouders.
Workshop was 21-07-2019 in Zwaanshoek bij Quinta Essentia.
Grafgeheimen noemt hij het.
Wanneer een voorouder gestorven is, terwijl die fundamentele ervaringen, lees: onverwerkt trauma, heeft vastgehouden, wordt dat opgepakt door de volgende generatie. Die krijgen daar een residu van mee. Die gaan daar weer op meetrillen. Met de bedoeling dat het opgelost wordt.
En soms ontwikkel je dan een ziek-zijn in jezelf.
We relateren de ziekte die we krijgen niet aan elkaar.
Maar het wil opgelost worden. Technisch, leiding geven, hele wetenschappelijke velden ontwikkelen. Maar op het moment dat je ze vraagt hoeveel broers of zussen hebben, dan weten ze het niet.
In de loop van die 25 jaar dat Maarten Oversier dat werk doet, is hij steeds meer gaan inzien, hoe belangrijk onze roots zijn. Doordat er soms gewoon kleine wondertjes gebeuren.
Maartens werk is het tegengestelde van het medicijn dat de oorzaak niet weghaalt.
Op spiritueel niveau zijn er heel veel mensen die, dat wat ze met de beste intentie, dan toch een negatief effect hebben. Zoals altijd positief zijn, dan zou het zijn alsof negativiteit niet bestaat. En dat is niet zo. De wet van polariteit geldt hier.
Geen hoog zonder laag, geen licht zonder donker.
Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen pad te gaan. Mensen houden te weinig rekenschap met wát er voor verborgen, in het graf meegenomen trauma’s er nog in het lichaam van de volgende, of daaropvolgende generatie zitten.
