Jijzelf in ieder geval niet. Heb je er wel eens serieus over nagedacht wie jij bent. Wat jij bent en wat jij kunt, maar steeds niet doet? Of doe jij dingen die iemand anders vindt die jij moet doen. Waarvan iemand ánders het leuk vindt, dat jij ze doet. Laat dit eens tot je doordringen. Sluit je ogen en voel eens?
Je omgeving heeft jou gemaakt tot degene die je nú bent.
Vaak hebben we jammer genoeg kritische mensen om ons heen gehad. En soms nóg. We zijn wie we zijn en doen wat we doen, omdat we niet anders weten, we zijn het gewend. Soms zijn we opgevoed door mensen die zichzelf niet goed genoeg vinden en van jou verwachten dat jij de dingen doet zoals zij ze doen. Wanneer je maar genoeg beïnvloed bent door die anderen die er waren in je jeugd, dan ga je vanzelf geloven dat je nergens voor deugt. Of dat je niks kunt. En soms ga je daardoor nóg harder werken J
Als regressietherapeut noem ik dit inprentingen. En zo blijft de ketting van de familie vastzitten, blijven we met een beeld, een zelfbeeld zitten waar helemaal niets van klopt. Je bent opgegroeid in die sfeer. En kom dáár maar eens uit.
Regressietherapie geeft je jezelf weer terug. Je waarden, je eigenwaarde.
Ik werk met de cliënt en met die negatieve energie van de ander, waar je in het nu nog last van hebt. Als er namelijk energie in jouw lichaam zit die niet van jou is, dan ben je een plek in je lijf kwijt, waar vitaliteit inzit. We maken de plek schoon dan is die leeg. Geven de negatieve energie aan de ander terug, want andermans energie daar kún je niets mee. En vullen die op met jouw eigen energie. Zou dat niet fijn zijn? Dat je dan heel bent, en van jezelf?
Ik wil hem helemaal doodslaan, zegt de cliënt.
‘’Wat doet hij dan?” vraag ik hem.
“ Hij zegt dat ik hier niet mag fietsen” briest de cliënt. Als therapeut moet ik zorgen dat de cliënt dieper en dieper in het gevoel gaat en hem dan laten inzien dat dit gevoel aangesloten is met iets van wat er in zijn jeugd gebeurde.
“En is het een fietspad of een voetgangerspad?
Hij antwoordt niet en gooit zijn hoofd met een ruk opzij. Woedend is hij als hij erover praat.
“Hoe voelt dat?” vraag ik nog ten overvloede.
Zijn ademhaling is sneller zie ik. Hij zegt dat zijn bloed kolkt en sneller door zijn aderen stroomt en het rood voor zijn ogen wordt. En dat hij moordneigingen krijgt.
Met regressietherapie werken we ín de wond, cliënt en therapeut samen
Best een beetje eng, want ik zat nog maar in het tweede jaar van de opleiding.
Als therapeut snap ik dat we naar dát deel moeten zoeken, waar die boosheid zit.
Nou ’t is eigenlijk meer razernij waar hij in zit. Mijn hele kamertje zindert van woede.
Waarom wil hij die ander iets aandoen? Welk deel van hem is dat?
Meestal komen we bij een bang innerlijk kind terecht.
Zoals dat in de regressietherapie genoemd wordt. Eentje die al heel lang in de kou staat.
Dat bange kind dat zich verdedigen moet omdat hij het anders niet overleeft. Dat voor hem opkomt, als die ander zegt dat hij hier niet fietsen mag.
Deze meneer had een vader die hem, zo lang als hij zich herinnert in elkaar sloeg. Gelukkig was hij vrachtwagenchauffeur op de lange ritten, zodat hij niet vaak thuis was. Maar áls hij thuis was, dan was het hel.
“Hoe heb je dat volgehouden? vraag ik
‘’Oh ik kon er heel goed tegen, hij sloeg wel, maar dat voelde ik niet eens meer. En ik moest mijn moeder ook verdedigen. Wij hadden het altijd gedaan. Mijn andere broers durfden niet tegen hem in te gaan en ik wel”.
Cliënt, echtgenoot en vader van twee kleine kinderen, was op zijn zestiende het huis uit gevlucht
Hij was de confrontatie met zijn vader, een beer van een vent, aangegaan.
Dat kon hij natuurlijk niet winnen en moest vluchten.
Daarna wilde hij nooit meer iets met zijn vader te maken hebben. Hij vond het wel pijnlijk dat zijn moeder, die hij vanaf zijn jongste jeugd beschermen moest, hem niet zocht.
Geholpen door de moeder van zijn beste vriend, vestigde hij zich in een andere stad
Ik ben een nog (2004) onervaren therapeut, in opleiding.
Maar zoals een kapster koppen nodig heeft. Heb ik cliënten met een ziel en lichaam nodig om het vak te leren. (We zijn nu 10 jaar verder)
Zijn lijf reageert heel sterk. We komen in de energie van zijn mishandelende vader terecht. Hij balt zijn vuisten en neemt een vechtersbaas houding aan.
‘’De duivel, het is de duivel’’, fluistert mijn cliënt.
Ik weet wel beter. Het is die woede-energie,, die is er bij hem letterlijk ingeslagen. Samen werken we de situatie uit, zodat deze meneer snapt waarom hij reageert, en vanuit welk deel van hemzelf. Hij snapt het helemaal. En hoef niemand meer dood te slaan!
Met regressie en reïncarnatietherapie werk ik voornamelijk met het lichaam en de vastgezette overtuigingen
Want met je verstand heb je het niet kunnen uitvogelen. Vaak is je verstand je de baas. En daar snap je dan weer niks van.
Er zijn cliënten die té slim zijn voor de therapeut met praten én overtuigen. Ze hebben eerst zichzelf overtuigd en willen de therapeut ook overtuigen. Die prater heeft het helemaal voor het zeggen, en het lichaam gehoorzaamt wel.
En dan blijft je leven zoals het nu is.
Maar in die mooie, snelle prater, daar trap ik niet in.
Geen NLP-werk voor mij dus
Dat is meer je harde schijf resetten en dan kom je het probleem de volgende keer nog eens in een andere vorm tegen. Liefst roei ik samen met de cliënt het probleem met wortel én tak uit. Sommige wortels zitten diep, zoals de wortels van een brandnetel!
Het lontje van de cliënt was na de sessie aanzienlijk langer.
Sessies hebben tijd nodig om in te dalen. Soms een dag en soms weken of nog langer.
Elke oplossing zit in jezelf. Je moet alleen de moed hebben om een therapeut te raadplegen.
Jouw probleem is niet raar. Angst en schaamte zijn de dief van je innerlijke groei.
Vul hiernaast je telefoonnummer in en laat me je bellen voor een gratis intake →→→
Hollandes partner, Valérie Trierweiler, die nadat ze ontdekte dat haar lief een maîtresse had, stortte dusdanig in dat ze voor een week in het ziekenhuis opgenomen moest worden. Bij zijn staatsbezoek kon hij melden dat het alweer beter met zijn vriendin ging.‘’Dank u voor de vraag, het gaat beter met haar, ze bevindt zich in La Lanterne het presidentieel buitenverblijf. Verder heb ik daar niets aan toe te voegen’’. Hierboven quote ik een stukje uit de Telegraaf.
Van de week was president François Hollande op bezoek in Nederland, vanwege handelsrelaties die verstevigd moeten worden. Politiek gezien heeft deze man grote macht en Rutte kon het goed met hem vinden. Ze spraken o.a. over Mali en de strijdkrachten die beide landen daar naartoe sturen.
Wat mij verbaast is dat zijn vriendin ‘’de Franse première dame’’,
wanneer ze ontdekt dat haar partner vreemd gaat, totaal instort. En dan op een dusdanige manier dat ze een week in het ziekenhuis opgenomen moet worden. Dus wanneer hij zijn liefde en aandacht aan een ander geeft en zij die niet krijgt, wát gebeurt er dan met haar? Zowel lichamelijk als geestelijk? Interessante vraag voor mij is:
Omdat het een snelle inzichtelijke vorm van verwerken is. Je schoont je lichaam en je ziel. Het voordeel is, dat dit over jou gaat en over niemand anders. Er worden geen etiketten op je geplakt, zoals PDD-NOS, ADHD, ADD.
Na de therapie ben je behoorlijk door elkaar geschud.
Dat is nodig om weer verder te kunnen, verder met léven. Meestal heeft de client al een heel traject doorlopen. Dominee, psycholoog, psychiater, internist en neuroloog. En alternatieve therapie. Als het dan nóg niet beter met je gaat, probeer dan eens ín jezelf te kijken. Samen met de regressietherapeut. Je zult versteld staan, van wat jij zelf kunt 🙂 !
Daarna schudt je de kaarten en kijkt wát er nou écht belangrijk is in jouw leven.
In dit leven gaat het om verbinden, ontwikkelen en loslaten. Zodat je weer verder kunt op je levensweg. Het zwarte leren kennen en dat naar het licht brengen. Want je wordt niet zomaar verlicht. Je bent naar de aarde gekomen om het licht te halen uit het duister, want daarin zit het verstopt. Ik zeg het nog maar eens.
Je gaat niet in therapie om iets af te leren, maar om iets terug te krijgen. Iets wat je nog had, maar onderweg verloren bent.
Jouw probleem is niet raar. Angst en schaamte zijn de dief van je innerlijke groei.
Vul hiernaast je telefoonnummer in en laat me je bellen voor een gratis intake →→→
”Je kunt beter niet in regressietherapie zegt iemand van de groepsleiding”. Hij weet niet hoe hij zich moet voordoen.
Een jongeman van midden twintig komt zijn ex-vriendin tegen. Zij ziet er gezond en stralend uit. Hij vraagt zich af hoe dat kan. Omdat hij met haar een jarenlang durende relatie had, waarvan alleen het eerste jaar niet saai en depressief was. Ze hadden een luxe leven, reisden naar alle continenten. Maar ze werden samen steeds depressiever. Zelfs als ze samen op de mooiste uitkijkpunten waren, kon hij het verdriet en het ongelukkig zijn voelen. Na lang aarzelen, breekt hij met haar. Nu hij haar terugziet, kan hij zijn ogen niet geloven. Ze ziet er zó stralend, zo levenslustig uit, eigenlijk zoals hij haar voor het eerst tijdens hun verliefdheid zag. “Wat is er gebeurd?” vraagt hij verbaasd.
Dat wil hij ook wel en hij vraagt meteen naar wie en waar. Later thuis realiseert hij zich dat hij niet bij dezelfde mevrouw zijn problemen wil voorleggen. Want hij zal ongetwijfeld ook ter sprake gekomen zijn in haar therapie. Dus komt hij naar mij. Ik woon in dezelfde wijk, slechts één straat verder. Eerst stuurt hij ellenlange mails.
Hij is erg bang. Ik zeg hem, dat het nooit erger kan worden dan nú
Omdat hij ergens middenin zit, en wij dat samen gaan uitwerken. Maar hij blijft bang. Want hij heeft stemmen in zijn hoofd, gemene stemmen, die zeggen dat hij niet deugt, en er toch nooit iets van hem zal worden. Zijn ogen dansen en draaien alle kanten op. Hij wíl ook wel, maar zijn verstand zegt nog steeds nee. Onze ‘’denker’’ is de baas, we zijn ver verwijderd van hoe we de dingen aanvoelen.
Dus stel ik hem voor, een uurtje over zijn probleem te komen praten
Hij zit vol met vooroordelen, en is bang, en heeft vele waaroms, en zijn jamaarslijst is ook eindeloos. Al een jaar lang zit hij in een groep met jongeren, met ieder zijn eigen problematiek. “Ik verval steeds weer in mijn oude gedrag. Ik trek me terug en zeg niks meer. Lekker makkelijk. Hij is bang wat andere mensen van hem vinden, en probeert ze zoveel mogelijk ter wille te zijn.
“Je kunt beter niet in regressietherapie gaan zegt de leiding”
In de groep heeft hij voorgesteld om in regressietherapie te willen gaan. Maar een van de behandelaars is erop tegen, omdat je nare dingen van vroeger dan opnieuw moet ervaren. Iets wat ik hier wil tegenspreken. Tijdens de sessie kijken en ervaren we naar hoe het wás en hoe het nú is! Wat voel je nu, wat er nog in je lichaam zit van een vroegere situatie. En of het nog nodig is om zo te reageren als jij altijd deed.
“Ik raak de werkelijkheid kwijt” is één van zijn uitspraken
Als hij komt, laat ik hem tekenen en stel hem vragen, over hoe hij wil dat zijn leven eruit moet zien. Wát wil hij bereiken? Hoe moet zijn leven eruit zien als de therapie klaar is? Het is belangrijk dat de cliënt vertrouwen heeft in de therapeut, en de therapeut in de cliënt, anders kan er niet gewerkt worden.
Zijn ouders zijn geëmigreerd, zijn broers en zussen wonen ieder in een andere stad, hij wil de familie meer bij elkaar krijgen. Want hij mist het familieleven en voelt zich eenzaam. Ik geef hem de tekening mee met de boodschap te overdenken of hij deze therapie wil. Zelf heb ik er vertrouwen in dat hij weer op de zijn eigen goede weg komt.
Piano spelen is zijn passie
Op feesten en partijen speelde hij de sterren van de hemel. Zijn moeder was een onzekere vrouw, psychisch instabiel, zoals hij zelf schrijft. En zijn vader gaf zijn vrouw in alles gelijk, nam het niet op als zij onredelijk was. Eens speelde hij op een groot feest piano, en ontdekte dat niemand echt luisterde, toen is hij naar zijn kamer gevlucht. Oma wilde ook altijd showen met hem op verjaardagen, maar uiteindelijk weigerde hij dit, kreeg er tegenzin in.
Na tien sessies zegt hij zijn goedbetaalde baan op (Soms zijn twee sessies genoeg om één item uit te werken)
Hij gaat weer studeren en volgt nu een opleiding voor pianorestaurateur en pianostemmer. Want daar ligt zijn passie. De relatie met zijn ouders is goed. Hij heeft zowel met zijn moeder als met zijn vader gesprekken gevoerd als een volwassen man. De relatie met zijn broers en zussen is uitstekend. Hij zelf neemt het initiatief om dingen te ondernemen samen en hij heeft weer een nieuwe relatie.
Zondagochtend 03-11-2013 bij Wim Brands sprak Huub Oosterhuis, over zijn biografie in het nieuwste boek; “De paus van Amsterdam” geschreven door Marc van Dijk. “Het is een beetje vreemd en een beetje vroeg om nu al een biografie te hebben” zegt de 80jarige Oosterhuis. Het boek vertelt over zijn fascinatie voor de katholieke kerk en wat er gebeurd is in de afgelopen jaren. Zijn dichterschap loopt er als een rode draad doorheen. “Na een ongeluk in mijn jeugd, waarna de artsen beweerden dat ik nooit meer zou kunnen lopen, werd er een wagentje voor mij besteld, waarin ik verder moest leven. Daar kreeg ik pijn en angstvlagen van. Maar toen na vier weken mijn benen het weer deden, voelde het alsof ik iets zwaars droeg”.
Ik voelde de last van gered zijn
Ik vond het een hele verantwoordelijkheid want ik kreeg een nieuw leven, waar ik iets mee moest. Ik heb me eerst afgevraagd, wat die verantwoordelijkheid nou wás, om niet zómaar te leven. Om iets te doen voor anderen bijvoorbeeld om solidair te leven, om het beste eruit te halen. Om niet zomaar een end weg te leven. “Zomaar leven? Wat bedoel je daarmee?” vraagt Brands. “Leven zonder vervoering, leven zonder grote verlangens. Leven zonder grote liefde, zonder woorden.
”Gerrit Komrij schreef in 1976, “Voor Oosterhuis dus onomwonden de doodstraf!”
Oosterhuis; “Het was natuurlijk onaangenaam toen het gebeurde, maar ik moest verder.
Het kwam zo; de taal in de kerk, daar begrepen de mensen niets van en ze konden er niets mee
“Toen ben ik met gedichten begonnen, waar de oudste traditie in doorklonk”. Brands; “Heb je je daarna als dichter door iedereen ontkend gevoeld?” Oosterhuis; ‘’Nou nee, niet door iedereen. Want tegelijkertijd met die aanval van Komrij, waren er honderdduizenden mensen in de kerken die mijn teksten zongen. En niet alleen in Nederland. Dat was veel groter dan wat Komrij neerzette.
“Maar ik had niet het gevoel dat zijn mening mijn leven beïnvloedde en het was ook zo weer voorbij. Het was één mening, een literair spel, en daar stond ik toch buiten”. Brands vraagt; “Als anderen je daarmee confronteren?” “Dat is hún cynisme’’, antwoordt Oosterhuis en laat alle kritiek bij de kritiekgever.
Wijsheid van een 80jarige, die niet beïnvloed werd door andermans mening
Andermans beter weten. Prachtig dat Oosterhuis geen cynisme kent, zodat hij niet opgescheept zit met de zwartgalligheid van de ander. Komrij mocht zijn cynisme zelf houden. Oosterhuis zet hier een staaltje van eigenwaarde neer. Hij laat zien dat wanneer je de niet-eigen-energie van Komrij tegenhoudt, en die niet opneemt, je jouw eigen-wijsheid overhoudt. En zeg nou zelf, gaat daar het leven niet over? Dat we onszelf liefhebben?
Meisje zingt als Maria Callas bij Hollands Got Talent
Afgelopen zaterdag kreeg de 9-jarige Nijmeegse Amira Willighagen ‘’the golden ticket’’ van Gordon, in het programma ‘’Hollands Got Talent’’. Wanneer ze op het enorme toneel staat vraagt Gordon ; “Amira ik ben zo nieuwsgierig hoe dit klinkt. Heb ik oordopjes nodig, of is het veilig?”
“Nee, het is veilig”, antwoordt ze verlegen. “Oh wat bijzonder, ik had eerder verwacht dat je iets van K3 zou gaan doen, maar dat vind je niks?” constateert Gordon. Ze schudt haar mooie krullen. De gezichten van de jury weerspiegelen vooroordeel en scepsis wanneer ze ‘O Mio Babbino Caro’ – wat ze met een ándere intonatie uitspreekt- voor een doodstille zaal begint te zingen. Gordon zegt tegen Chantal: “Het lijkt wel een oude ziel”. Chantal knikt en wappert met haar handen. Ze luisteren met hun zintuigen en houden hun tranen goed verborgen. Wapperende handen zijn voor mij een uiting van ”een pijl rechtstreeks in het hart” Getroffen door emoties.
Later, nadat de zaal uitzinnig reageerde, beantwoordt ze alle vragen
“Ik heb geen zangles gehad, ik luister en deed het gewoon. Het heeft niet met je keel te maken, maar ook met je buik, en een beetje de rillingen enzo. Ik heb het gewoon nagezongen van het you-tube filmpje. Mijn broer Vincent speelt viool en ik wilde ook iets doen. Dus ging ik maar zingen. Moeder vertelt: “Toen haar vader in de kerk orgel speelde, lag zij in een stoeltje ernaast. Ze moet zelfstandig oefenen, omdat wij daar geen verstand van hebben. Ze heeft het zichzelf aangeleerd’’. Amira boft met ouders die haar zelf laten voelen en oefenen en de rillingen laten krijgen. Mijn complimenten.
Tja, hoe moet ik dat nou uitleggen?” denk ik hardop. “Ach, ik kom je wel halen” beslis ik impulsief en leg mijn vaste telefoon neer. “Waar herken ik je aan?” vraag ik haar. “Aan mijn grijze haar” zegt ze. “Steeds rechtdoor lopen” zeg ik “en dan tussen de flatgebouwen door. Ik klap de voordeur dicht en loop haar tegemoet. Met gemak vis ik haar uit de menigte die bestaat uit netjes geklede kantoormensen.
zegt ze wanneer we samen naar mijn huis lopen. Ze is mooi, jong serieus en heeft een probleem. Als we boven zitten, vraag ik waarom ze voor deze therapie koos. Het woord reincarnatie is wat haar aansprak én ze kan met de bus, plus dat het dichtbij is.
vertelde ze me in ons eerste telefoongesprek. Haar grote ogen peilen me diep voordat ze begint te vertellen. “Ik moest van de huisarts naar de psycholoog en toen dat niet hielp naar de psychiater. Die laatste geeft me nu antidepressiva. Ik voel me achtentachtig in plaats van tweeëntwintig. Hij zegt dat mijn hele leven nog voor me ligt, en kijk eens naar de mooie dingen van het leven. Maar dat gaat niet, want dat beest ligt altijd op de loer. Elke nacht droom ik dat mijn vriend me verlaat voor die andere mooiere vrouw, waar hij dan té lang oogcontact mee had. Die droom is zo echt, dat ik hem ‘s ochtends als ik wakker word hard sla. Hij wil dat niet meer, en ik ook niet. Want dan ben ik hem natuurlijk écht kwijt”.
Ik schenk een glas water voor haar in. Nog steeds nieuwsgierig bekijkt ze met haar intens blauwe ogen. “Wat wil je bereiken en, belangrijker wat verwacht je van jezelf?” “Ik wil niet meer zo boos zijn en overal de schuld van krijgen. En er is iets wat ik niet mag weten. Eigenlijk wil ik het ook niet weten. Daar ben ik nog het meest bang voor”. Haar jeugd komt ter sprake. Ze is het oudste kind van gescheiden ouders. Kreeg vanaf haar zesde een stiefvader en een moeder die haar niet meer ‘’moest’’. Nog steeds niet, moeder stuurt haar weg en keurt haar af. Zegt dat ze niet zo moet snaaien, omdat ze anders te dik wordt. De jongedame tegenover is superslank. Met op de achtergrond een vader die heel lief is, maar meestal niets zegt, die niets durft te zeggen. “Oh ja – zegt ze tussen neus en lippen door – ik heb drie dagen in de gevangenis gezeten. Tijdens het uitgaan kreeg ik ruzie met een ander meisje. Ik sloeg haar van me af en toen ze viel kwam ze verkeerd op haar hoofd terecht. Nu kan ik niet meer uitgaan. Mijn vriend wil het ook niet. Veel te gevaarlijk”.
Ze neemt een slok water en vervolgt; “Ik zei tegen dat meisje ‘’rotop’’, want ze wilde uit mijn glas drinken en ik dat vond ik zo vies. Ik heb me alleen maar verdedigd. Echt waar. Maar niemand geloofde me, ik moest in die cel zitten, terwijl de anderen werden verhoord. Het was zelfverdediging”.
Zij weten van te voren al dat het mijn schuld is. Het is áltijd wat. En als ik mijn vader een vraag stel dan ben ik bang dat ik geen antwoord krijg, want hij zegt nooit wat. Ik heb het recht niet om te bestaan. De man van mijn moeder heeft me in elkaar geslagen toen ik veertien was. Mijn gezicht was blauw en ik bewusteloos. Daarna heb ik aangifte gedaan. Mijn moeder was boos omdat zij toen een advocaat moesten gaan betalen. Altijd heb ik last van rode wangen, ik schaam me ervoor”.
Ze bevoelt haar wangen, waar een dikke lichtkleurige laag make-up overheen zit. Ernstig – veel te ernstig – kijkt ze voor zich uit en valt stil. Ik laat haar even, schrijf nog wat en geef haar ruimte én koffie. Tijdens het koffie zetten bedenk ik dat ik de laatste tijd wel wat erg vaak aan mijn collega’s verteld heb dat ík niet aan schuld en schaamte doe. Allemaal opgelegd door de kerk. Dat zal me leren. Al eerder kwam ik erachter dat een té sterke mening over iets, cliënten oplevert die met datzelfde thema worstelen, maar dan uit een heel andere hoek komen. Voordat we beginnen zeg ik haar dat we samen door de hel moeten. En vraag of ze dat wil. Ze knikt wijs en lijkt niks bang.
Ik vertel haar dat als het onbewuste alles weet en als het in de toekomst bewust wordt, ze verder kan met haar leven. Dat ze vertrouwen in zichzelf moet hebben, omdat alle informatie in haarzelf zit. Haar blik dwaalt af naar een zwarte diepe verte.
Als ze weg is, vraag ik me af. Waarom wil je grijs haar als je zo jong bent? Pas later hoor ik dat het mode is.
Jouw probleem is niet raar. Angst en schaamte zijn de dief van je innerlijke groei.
Vul hiernaast je telefoonnummer in en laat me je bellen voor een gratis intake →→→
Mijn leven is 180 graden gedraaid op het moment dat ik voor mijzelf ben gaan kiezen afgelopen december en toen ben weggegaan bij Frank.
Het is een redelijk confronterend en zwaar half jaar geweest, maar het heeft mij zo verschrikkelijk veel gebracht, alles ter voorbereiding op de fase waar ik mij nu in mag bevinden 🙂
Dankbaar ben ik vooral voor de paar sessies bij jou die veel in beweging hebben gezet.
De innerlijke reizen die ik hierna heb gemaakt en welke voor nog meer beweging hebben gezorgd, voor de openheid die ik naar mijzelf heb neer mogen zetten en nog steeds zet en ook tegenover mijn moeder. We wonen nog steeds onder één dak en door onze openheid van beide kanten hebben wij zo ontzettend veel uit mogen en kunnen werken, te gek gewoon! 🙂 De band is nu eindelijk gezond en hecht tegelijk.
Mijn vriend en ik zijn het potje en het dekseltje.
We hebben allebei ons eigen karakter, deze verschilt niet heel erg veel, maar vullen elkaar zoveel en zo goed aan. We zitten beiden in contra-processen waardoor we elkaar heel goed begrijpen en weten wat de ander op dat vlak doormaakt waardoor we elkaar kunnen ondersteunen en activeren in ons beider groei.
Het is een roerige eerste 6 weken geweest, maar nu de laatste weken is het zich aan het settelen en voelt het nóg meer als thuiskomen en helemaal goed. Ik voel dat we het wel gaan maken met ons twee. 🙂 Alles van de voorgaande jaren is nodig geweest om dit te mogen en kunnen ontvangen en meemaken.
Ik kijk echt met heel veel plezier richting de toekomst. 🙂 Ik wens jou ook ontzettend veel plezier met het uitdragen van je kennis en kunde, je verdient het. 🙂 Alle goeds en liefs Vonne
Note van therapeut:
Soms zijn clienten gediagnosteerd met ADHD, ADD, PDD-NOS, ADD, Asperger of licht autistisch. De nieuwe DSM V is in aantocht. En de psychiaters mogen niet anders dan werken middels deze bijbel. Niet wetend hoeveel ellende er met deze stempels aangericht worden.
Jouw probleem is niet raar. Angst en schaamte zijn de dief van je innerlijke groei.
Vul hiernaast je telefoonnummer in en laat me je bellen voor een gratis intake →→→
Rouw doet ertoe. Maar rouwen, hoe doe je dat? Rouw is bij velen onbekend. Daar is geen recept voor. Als jou nooit geleerd is om te rouwen, om de tijd te nemen, erbij stil te staan hoe verdrietig het is als je iemand kwijtraakt, dan wéét je niet hoe je moet rouwen. Rouwen kun je niet op commando, dat komt zomaar ineens, als je tot het besef komt, hoe erg je jouw vader of moeder of partner of kind mist. Zomaar ineens kunnen de herinneringen komen. Die momenten van rouw komen meestal ook erg ongelegen, in een volle kamer, ergens in de winkel, omdat je een cadeau voor je moeder wil kopen, maar je ineens realiseert dat ze er niet meer is. In een automatisme wil je je vader bellen, die vorige week werd gecremeerd.
Rouw doet ertoe. Ook al had je een slechte relatie met de overledene, het blijft je raken. Als je het niet kunt verwerken, zet het zich vast in je lichaam. Sommige mensen verzuchten; ‘’gelukkig mijn vader is dood’’. Maar ik als therapeut denk dan; “Ja, en nú begint het verwerken pas’’. Als je de dingen niet in het leven uit hebt kunnen spreken, blijf je er last van houden, en soms draag je de energie van je ouders bij je. Soms is er een stukje van jou meegegaan met de overledene. Jouw energie ga je dan terughalenen teruggeven waar je niets aan hebt. Want ieder mens heeft zijn eigen verantwoordelijkheid. Soms zijn daar ook beloften op het sterfbed bij. Dit uitwisselen kan in een regressiesessie. Rouw kan je op de meest onverwachte en genante momenten overvallen. Meestal ‘’komt het je niet uit’’.
Bij de lange intake vraag ik naar hoogte- en dieptepunten in de cliënts leven.
Een aantal van mijn cliënten, wiens vader of moeder té vroeg overleed, die toen tussen de 12 of 18 jaar waren, droegen nog van die onverwerkte momenten met zich mee. Diep weggestopt verdriet. Waarin ze tot op heden nog last van hadden. Bijvoorbeeld de vrouw van 48 die nog verschrikkelijk kan huilen over het feit dat iedereen wist van de euthanasie van haar vader, en zij werd er niet in betrokken. Als 12jarige werd ze uit haar slaap gehaald om naar haar dode vader te kijken, terwijl ze geen afscheid had kunnen nemen. Dit noemen we shock en trauma. Dit zet zich vast, met allerlei inprentingen die de cliënt over zichzelf gaat geloven. “Ik ben niet goed genoeg”. “Ik ben het niet waard”, om ingelicht te worden, om te delen in dit grote verdriet.
In een sessie komen al deze pijnlijke, onverwerkte stukken naar boven.
De cliënt gaat er diep doorheen, en daarna komt de rouw los. Soms na veertig jaar of langer. Wat heb je er destijds aan kunnen doen, als kind? Veel jonge kinderen en jong volwassenen worden weggehouden bij overlijdenssituaties. Terwijl dit juist zo belangrijk is dat je ook dáár herinneringen aan houdt. Rouwverwerking als die er niet was of is, dan kunnen we worstelen met die kwetsbaarheid. We verdoven het met eten, medicijnen, drank of drugs. Zodat alle emoties weg zijn. Ook de blije. Dit verdoezelen komt ook omdat we niet geleerd hebben om te rouwen.
Rouw doet ertoe.
Dus jouw probleem is niet raar, heeft met het leven te maken. Angst en schaamte zijn de dief van je innerlijke groei.
Vul hiernaast je telefoonnummer in en laat me je bellen voor een gratis intake →→→
Privacy Overview
Deze website maakt gebruik van cookies, zodat wij u de best mogelijke gebruikerservaring kunnen bieden. Cookie-informatie wordt opgeslagen in uw browser en voert functies uit zoals het herkennen van u wanneer u terugkeert naar onze website en helpt ons team om te begrijpen welke delen van de website u het meest interessant en nuttig vindt.
U kunt al uw cookie-instellingen aanpassen door naar de tabbladen aan de linkerkant te gaan.
Noodzakelijke Cookies
Strikt Noodzakelijke Cookie moet te allen tijde worden ingeschakeld, zodat wij uw voorkeuren voor cookie-instellingen kunnen opslaan.
Als u deze cookie uitschakelt, kunnen we uw voorkeuren niet opslaan. Dit betekent dat elke keer dat u deze website bezoekt, u cookies weer moet inschakelen of uitschakelen.
